ေၾကမြသြားေသာ ပန္းတစ္ပြင့္

ေအာ္…. သူမမွာ မိခင္ေတာ့စိတ္ေတာ့ ရွိသားပဲ။ တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သားေတြဆင္းရဲမြဲေတတာေၾကာင့္
လူကုန္ကူးသူေတြ ရဲ႕ပစ္မွတ္က ျမန္မာျပည္ျဖစ္လာပါတယ္။

က်မ သူမကို စေတြ႔တာက မယ္ေတာ္ေဆးခန္းက HIV လူ နာေတြကိုထားတဲ့ အခန္းမွာပါ။က်မစိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္း
သြားတာက သူမမွာ ေန႔ေစ့လေစ့ကိုယ္၀န္နဲ႔ မို႔လို႔ပါ။သူမ ကိုၾကည့္ရတာ အသက္လည္းငယ္ပံုရပါတယ္။

သူမမ်က္ႏွာမွာ ငယ္ရြယ္သူတုိ႔သဘာ၀ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မူ ကိုမေတြ႔ရပါဘူး။သူမမ်က္ႏွာဟာ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္
ညိဳးေနတဲ့ ပန္းဖူးႏုႏုေလးနဲ႔ တူပါတယ္။သူမဘာေၾကာင့္ဒီ ေလာက္ ပူေဆြးေနတာလဲ၊ တကယ္ဆိုရင္ သူမအရြယ္က
ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနရမွာ။ သူမဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ ဘ၀ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းလာရလဲဆိုတာကို သိခ်င္လာပါတယ္။

ပထမေတာ့ သူမေျဖခ်င္ပံုမရပါဘူး။ သူမ ယံုၾကည္လာေအာင္ စည္း႐ံုးရပါတယ္။ယံုၾကည္ေတာ့မွ သူမရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့
ရတဲ့အေၾကာင္း ကိုေျပာျပပါတယ္။

သူမ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းလာတယ္။ ေတာင္ဒဂံု ၅၆ ရပ္ကြက္
မွာေနတယ္တဲ့။ အခုသူမ အသက္၁၇ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။

သူမ ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း ေျပာျပတာက ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အေဖကေဆာက္လုပ္ေရးတခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္။
ပထမပိုင္းတုန္း ကအဆင္ေျပတယ္။ေနာက္ေတာ့ ကန္ထ႐ိုက္က အိမ္ေတြမေရာင္းရေတာ့ ဆိုဒ္ေတြကို ရပ္ျပစ္လိုက္
တယ္။

ဒီေတာ့ အေဖလည္းအ လုပ္ျပဳတ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖကရပ္ကြက္ထဲမွာပန္းရံတို႔လက္သမားတို႔ လုိက္လုပ္တယ္။
အေမက ရာသီေပၚစာေတြေရာင္းတယ္။ဒါေပမဲ့ မိသားစုအသံုးစရိတ္ မေလာက္ငပါဘူး။ က်မေအာက္မွာက ေမာင္တ
ေယာက္ညီမတေယာက္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့က်မ ၇ တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ရတယ္။

အေဖက ပိုက္ဆံမေလာက္တိုင္း ေငြေခ်းရတာေပါ့။ အေမ အရင္းျပဳတ္ရင္လည္းေငြေခ်းရတာဘဲ။ ဒီေတာ့ အေႂကြး
ေပၚအေႂကြးထပ္ လာတယ္။ အတိုးကလဲ ၂၀ တိုးဆိုေတာ့ဆပ္မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မအေဖကို ေငြေခ်းတာက ဒုရဲအုပ္တ
ေယာက္။

အေဖ မဆပ္ႏိုင္ေတာ့မွန္းသိတဲ့ ဒုရဲအုပ္က အေဖ့ကိုေျပာတယ္။ က်မကိုတ႐ုတ္ျပည္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္မလားတဲ့။ ၁
ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ အေႂကြးေၾကတဲ့အျပင္အရင္းအႏွီးေတာင္ရမယ္တဲ့။ က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ က်မကကုန္စံု
ဆိုင္ေလးဖြင့္ခ်င္တာ။ က်မတို႔ရပ္ ကြက္က လက္လုပ္လက္စားေတြခ်ည္းပဲ။

သူတို႔က အလုပ္ျပန္မွ ဆန္၊ ဆီ၊ င႐ုတ္၀ယ္ၿပီး ဟင္းခ်က္ၾကတာ။ က်မတို႔ေစာင့္ေရာင္းရင္ အရမ္းေရာင္းရမွာ။ ဒါ
ေၾကာင့္ က်မသြားမယ္လို႔ အေဖ့ကိုေျပာလိုက္တယ္။

အေဖက က်မသြားမယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာသြားရွာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖတုိ႔အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားမယ္ မဟုတ္
လား။ ေနာက္တေန႔ ေငြရွင္ ဒုရဲအုပ္မိန္းမကက်မကို လာေခၚတယ္။ သူနဲ႔ ျမစ္ႀကီးနား သြားရမယ္တဲ့။ က်မမွာမွတ္ပံု
တင္မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ဒုရဲအုပ္က ခရီး သြားဖို႔ ေထာက္ခံစာလုပ္ေပးတယ္။

ျမစ္ႀကီးနားေရာက္ေတာ့ အိမ္တအိမ္ကိုေခၚသြားတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာက်မထက္ေစာေရာက္ေနတဲ့မိန္းကေလး ၅ ေယာက္
ရွိတယ္။ က်မ ကအငယ္ဆံုး အႀကီးဆံုးက ၂၂ႏွစ္။ အဲဒီအိမ္မွာ က်မတုိ႔ တညတည္းရတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ
က်မတို႔အားလံုးကို ျမန္မာ မႏွစ္ေယာက္။ တ႐ုတ္တေယာက္က လာေခၚတယ္။

တ႐ုတ္ျပည္ကိုေရာက္ေတာ့ က်မတုိ႔ ၆ ေရာက္လံုးကို အခန္းတခုထဲမွာထည့္ပိတ္ထားတယ္။ က်မကို ပထမဦးဆံုး
လာေခၚတယ္။ ၿပီး ေတာ့ စက္ႀကီးတခုထဲကို၀င္ခိုင္းတယ္။ က်မကို လာေခၚတဲ့ ဗမာမက နင့္ကို ၁၅ ႏွစ္ ဟုတ္မဟုတ္
စစ္တာတဲ့။ က်မအသက္ကိုလည္း စစ္ၿပီးေရာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့တ႐ုတ္တေယာက္နဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ပါ
တယ္။

က်မက အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖို႔လာေခၚတယ္လို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ အမွန္က က်မကုိ မယားအျဖစ္လာေခၚတာပါ။ သူ႔အိမ္ေရာက္
ေတာ့ က်မကို မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းပါတယ္။မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ လက္ေဗြပါတဲ့ ကဒ္ျပားတခုထုတ္ေပး
ပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္ ၄ နာရီ အိပ္ရာကထရပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ရွိေနတဲ့လူေတြရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥကိုလုပ္ရပါတယ္။ ညဆို
ရင္လည္း ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္ခြင့္ ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်မေရာက္တာ ၆ လေက်ာ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ က်မကိုယ္ က်မသတိမထားမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဆးစစ္မယ္ဆိုၿပီး
ေဆး႐ံုေခၚလာ ေတာ့က်မမွာကိုယ္၀န္ရွိေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေဆးစစ္တာမွန္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။

ကိုယ္၀န္ရွိေနမွန္းသိတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီးက်မကုိ တလတႀကိမ္ေဆးစစ္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိရဘဲ
အရမ္းကိုေစာင့္ၾကည့္ ေနပါတယ္။

က်မေနရတာ အရမ္းက်ဥ္းက်ပ္ေနပါတယ္။ က်မဆက္ၿပီးေနခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔လစ္တဲ့ခဏေလးမွာ
က်မပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ က်မဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းမသိပါဘူး။
အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတုန္းတ ႐ုတ္ရဲေရာက္လာၿပီး က်မကိုဖမ္းပါတယ္။ရဲစခန္းမွာရွာေဖြစစ္ေဆးေတာ့ က်မဆီ
က သက္ေသခံကဒ္ျပားကိုေတြ႔ၿပီးက်မေယာက်္ားအိမ္ ကိုျပန္ပို႔ေပးပါတယ္။ က်မအိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့သူတို႔မိတ္
ေဆြရဲ႕မိန္းမ (ဗမာအမ်ိဳးသမီး) ကိုေခၚၿပီး စကားျပန္လုပ္ခိုင္းပါတယ္။

သူက `က်မကို ကေလးအရင္ေမြးပါ။ ၿပီးရင္ထားခဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က်နင္ျပန္ခ်င္ရင္ျပန္ပို႔မယ္´ လို႔ေျပာပါတယ္။ က်မလည္း
အခြင့္အေရးရ တုန္းက်မကိုအမနဲ႔ ဆက္သြယ္ခြင့္ေပးပါ။ က်မေနမေကာင္းေတာ့ အားငယ္တယ္´လို႔ေျပာၿပီး အမကို
ဆက္သြယ္ႏိုင္မယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ ကိုေတာင္းထားလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကလူေတြလစ္တိုင္း အမဆီခိုးၿပီး ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ပထမေတာ့အဲဒီအမကသူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္တာကို
မႀကိဳက္ပါဘူး။ တေျဖးေျဖးနဲ႔မွသူက်မကုိသနားလာေတာ့ က်မရဲ႕အျဖစ္မွန္ကို သူကေျပာျပပါတယ္။

က်မေယာက်္ားက HIV ပိုးရွိတဲ့လူတဲ့။ ဒါေၾကာင့္က်မကို ေဆးခဏခဏစစ္ေနတာတဲ့။အရင္ကလည္း ဗမာမေတြကို
ယူခဲ့ဘူးတယ္။ ေရာ ဂါကူးရင္ သတ္ပစ္လိုက္ေရာတဲ့။

HIV ဆိုတာဘာမွန္း က်မမသိပါဘူး။ ဘယ္လိုကူးလည္း က်မမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္က်မကိုသတ္ပစ္မွာကိုေတာ့
က်မေၾကာက္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မကိုကူညီဖို႔အသနားခံရပါတယ္။ အဲဒီအမကပဲ က်မမွာရွိတဲ့ကဒ္ကို မီးရႈိ႕ပစ္ဖို႔
ထြက္သြားၿပီးရင္ ရဲစခန္းတခုထဲကို ၀င္ၿပီး အကူအညီ ေတာင္းဖို႔တ႐ုတ္စကားနဲနဲပါးပါး သင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီ
ေနာက္ပိုင္း က်မအမဆီကိုဖုန္းမဆက္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ထြက္ေျပးရင္ သူပါဒုကၡေရာက္မွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ။

က်မ ေနာက္ထပ္ ထြက္ေျပးေတာ့ အမေျပာတဲ့အတုိင္း လိုက္နာခဲ့ပါတယ္။ က်မကိုနယ္စပ္ကလူကုန္ကူးမႈ ထိန္းသိမ္း
ေရးစခန္းကိုပို႔ လိုက္ပါတယ္။အဲဒီစခန္းေရာက္ေတာ့ က်မကိုေဆးစစ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ေသြးအေျဖမွာ HIVပိုးရွိေနၿပီးတဲ့။ က်မဗိုက္ထဲကကေလးက ေယာက်္ားေလးတဲ့။ က်မဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီစခန္းမွာ က်မလိုပဲလူကုန္ကူးခံရတဲ့
မိန္းကေလးေတြ၂၀ ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီ စခန္းမွာ က်မ ၂ ပတ္ေလာက္ေနလိုက္ပါတယ္။ စခန္းထဲမွာက်မတို႔မ
ၾကာခဏ စစ္ေဆးခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့က်မတို႔ကို ေနျပည္ေတာ္ကလူကုန္ကူးမႈေတြထားတဲ့ အက်ဥ္းစခန္းထဲမွာထား
တယ္။

အဲဒီစခန္းကို စစ္သားေတြကေစာင့္တယ္။ ေစာင့္တဲ့စစ္သားေတြက က်မတို႔ကိုနင္တို႔ေထာင္က်ေနၿပီ ဒီေတာ့ ငါတို႔နဲ႔လင္မယားလိုေနၾကရေအာင္တဲ့။က်မကကိုယ္၀န္နဲ႔ဆိုေတာ့ ျငင္းလိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ ေတြကေတာ့ ေနၾက
တယ္။စစ္သားေတြနဲ႔ေပါင္းတဲ့ မိန္းမေတြကေတာ့ အေနအစားေခ်ာင္ၾကတယ္။က်မကေတာ့ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္
တယ္။ သူတုိ႔ေကၽြးတာကိုက်မ မစားႏိုင္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔က်မ ကိုယ္၀န္လပိုရင့္လာတယ္။ အဲဒီစခန္း ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စစ္ဗိုလ္ကက်မကိုေျပာတယ္ `နင့္ကိုေမြးေပးဖို႔
ငါတို႔မွာပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ဘယ္လက္သည္မွလည္နင့္လို HIV ကိုေမြး ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့နင့္ကိုငါတို႔လႊတ္ေပး
လိုက္မယ္။ နင္ေျပးေပေတာ့တဲ့။ၿပီးရင္ျမ၀တီကိုေရာက္ေအာင္သြား ျမ၀တီေရာက္ရင္ တဘက္ကမ္းကိုကူး။ အဲဒီမွာ
မယ္ေတာ္ေဆးခန္းဆိုတာရွိတယ္။ HIV ေတြကိုေဆးကုေပးတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ဒီကိုက်မေရာက္လာ တာ။ က်မ
သိခ်င္တာေလးကို သူမကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ `သမီးကေမြးၿပီးရင္ ကေလးကို ျပန္ေခၚသြားမွာလား။

ဒီေတာ့ သူမက `မေခၚခ်င္ဘူး အန္တီ။ က်မက သက္ဆိုးရွည္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ကေလးဒုကၡေရာက္မယ္။ က်မ
အေဖနဲ႔အေမသိ ရင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမွာမဟုတ္ဘူး။ေသခ်ာေမြးမယ့္ လူရွိရင္ေတာ့ေပးခ်င္တယ္။ က်မကေလးကို
ထားၿပီး ထြက္မေျပးပါဘူး။ကေလး ကို ဘယ္သူေခၚသြားလည္းဆိုတာ ေသခ်ာသိခ်င္ပါတယ္။´

ေအာ္…. သူမမွာ မိခင္ေတာ့စိတ္ေတာ့ ရွိသားပဲ။ တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သားေတြဆင္းရဲမြဲေတတာေၾကာင့္

ေရာင္ျခည္ဦး အလုပ္သမားေရးရာဂ်ာနယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ အတြဲ (၃) ၊အမွတ္ (၂) မွ ကူးယူေဖၚျပသည္။ .

လူကုန္ကူးသူေတြ ရဲ႕ပစ္မွတ္က ျမန္မာျပည္ ျဖစ္လာပါတယ္။.

http://www.internetchitthu.com/profiles/blog/show?id=2751287%3ABlogPost%3A304452&xgs=1&xg_source=msg_share_post