အျပံဳးပန္း၀င့္တဲ့..ငါ

ေလနဲ ့အတူ ေအးခ်မ္းျခင္းက
ငါ့မ်က္ႏွာကုိ ေဆာ့ကာကစား
ၾကည္ႏူးမႈက င့ါရင္ေလးကုိ
လႈပ္ရန္းသြားေတာ့ ငါျပံဳးမိတယ္။

ငါ့ေရွ ့ဆီက ပင္လယ္ျပာၾကီး
လႈိင္းၾကီးငယ္ကုိ ထုတ္လႊတ္လုိက္ျပီး
ငါ့ေျခဖ်ားကုိ ထိကာတုိ ့လုိ ့
ငါမမိခင္မွာ ေနာက္ကုိဆုတ္ျပီး
ကေလးငယ္လုိ ငါ့ကုိစတယ္။

မ်က္ႏွာမူတဲ့ အရပ္ဘက္မွာ
လူသူမဲ့လုိ ့ ခပ္ျပာျပာနဲ ့
ပင္လယ္ၾကီးရယ္ ေလေလးေတြက
ငါ့အေဖာ္လုိ ၀ုိင္းရံထားရဲ ့။

တုိက္ခတ္ေလက အနံ ့မပါ
ေျခာက္ကပ္ေနလဲ အေဖာ္မဲ့ျပီး
ရင္မွာဟာလဲ
ငါ့မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးပန္းတာ
၀င့္ေနမိတယ္။

ေလေျပ

ျမဳပ္လုိက္မယ္..

ေၾကကြဲျခင္း၏ မ်က္ရည္တစ္စ
မင္းနဲ ့ေ၀းမွ ႏွလုံးသားက
အဆက္မျပတ္ ခက္ထန္မႈနဲ ့
ယုိဆီးစိမ့္ေန။

ၾကိတ္မွိတ္ေမ့ကာ ေမာင္းထုတ္ေပမယ့္
ခုိကပ္ျပီးေတာ့ စိတ္၊....................ႏွလုံးမွာ
ေဖ်ာက္မရတဲ့ ဒါဏ္ရာအလား
ပုိတ္သိပ္ၾကိတ္ျပီး ခုိကပ္လြန္းတဲ့
လႊမ္းေမာမႈဟာ..

ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ ႏွိပ္စက္လြန္းလုိ ့
မခံႏုိင္ပဲ တုန္ရီစြာနဲ ့
အာေခါင္ဟစ္ကာ ႏွလုံးေပါက္ထြက္
ဖြင့္လန္ထုတ္ျပီး
ေအာ္ေခၚမိတဲ့ ငါ့အသံက

နာက်ဥ္းမိခဲ့ ငါ့ရဲ ့အမွား
ႏႈတ္ပိတ္မရ ေမ့လုိ ့မရ
တင္းက်ပ္ေမာအုိက္

ဒီခံစားခ်က္ကုိ အပုိင္းပုိင္းေတြ
ခုတ္ထစ္လုိက္ျပီး
ျမဳပ္လုိက္ခ်င္ရဲ ့ မင္းအခ်စ္နဲ ့။


ေလေျပ

အထာေလးက...

ေနရာက ညေနပုိင္းကပြဲေလးတစ္ေရရာတြင္ျဖစ္သည္။

ရုပ္ရည္သန္ ့ျပန္ ့ေသာ ေယာကၤ်ားေလးတစ္ဦးထံသုိ ့ လွပေခ်ာေမာေသာ မိန္းကေလး ေလွ်ာက္လွန္းလာျပီးေနာက္..

မ။ ။ “ရွင္က က်မရဲ ့ တတိယအိမ္ေထာင္ ေယာကၤ်ားနဲ ့ အရမ္းကုိတူတာပဲ”

ထုိအခါ ေယာကၤ်ားေလးမွာ အံ့ၾသသြားျပီး..ျပန္၍ေမးလုိက္သည္...

က။ ။“ သူက အိမ္ေထာင္ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္ေတာင္ ျပဳဖူးတာလဲ?”

မ။ ။ “ ႏွစ္ခါပါ။ အရင္လတုန္းကပဲ...က်မ ဒုတိယ အိမ္ေထာင္နဲ ့ ကြဲသြားတာ” တဲ့။

ရွမ္းကေလး

လူ ့ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေပါင္းခ်ဳပ္..

အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္


ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းတဲ့အခ်စ္ ရွိႏိုင္ေသးတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ အခုလက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အခ်စ္ကအေကာင္းဆံုးပါ။

အသက္ငယ္ေသးတယ္ ေနာက္က်မွအိမ္ေထာင္ျပဳလည္းရတယ္ လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ အခ်စ္က အသက္အရြယ္ကို ေစာင့္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။


အကြာအေဝးေၾကာင့္ အခ်စ္ကို လက္လြတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ အခ်စ္ကကိုယ္နဲ႔အတူ ရထား၊ ေလယာဥ္စီးလို႔ရပါတယ္။


ေငြေၾကးမခ်မ္းသာတဲ့ ခ်စ္သူကို မစြန္႔လြတ္လိုက္ပါနဲ႔။အသံုးမက်တဲ့လူကလဲြလို႔ လံု႔လဝီရိယရွိသူဆိုရင္သင့္ကိုခ်မ္းသာ
ေအာင္ထားႏိုင္ပါတယ္။

အခ်စ္က ရိုးရွင္းေလ ေပ်ာ္ရႊင္ေလျဖစ္တယ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ေယာက္တည္းခ်စ္တာကအေကာင္းဆံုးျဖစ္တယ္။
ခ်စ္တာမ်ားၿပီး ခံစားခ်က္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားရင္ထံုက်င္သြားတတ္တယ္။ လမ္းခဲြႀကိမ္မ်ားရင္ က်င့္သားရသြားတတ္
တယ္။ခ်စ္တာမ်ားရင္ ႏႈိင္းယွဥ္မႈေတြမ်ားသြားတတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အခ်စ္ကိုအယံုအၾကည္မဲ့သြားတတ္တယ္။

အခ်စ္က ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ဒ႑ာရီပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို
စြန္႔ရတာ သိပ္မနာက်င္ေပမယ့္ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို စြန္႔ရတာေလာက္ နာက်င္တာမရွိပါဘူး။ကံအေၾကာင္း
ပါခဲ့ရင္ အခ်ိန္၊ ေနရာဆိုတာ အကြာအေဝးမဟုတ္ပါဘူး။ကံအေၾကာင္းမပါခဲ့ရင္ အတူဆံုမိလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္
ေယာက္ မႏွစ္လိုတတ္ၾကဘူး။

အခ်စ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ခံစားရင္ ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့လည္း ေနာင္တမရတတ္ဘူး။အခ်စ္ကို အေတြ႔အႀကံဳတစ္မ်ဳိးလို႔
မွတ္ယူခဲ့ရင္ အသဲကဲြခ်ိန္ခ်ဳိၿမိန္တာကို ခံစားမိမယ္။ အခ်စ္ကို ျဖတ္သန္းမႈတစ္ခုလို႔ မွတ္ယူခဲ့ရင္လဲၿပိဳခ်ိန္ လွပတယ္
လို႔ ခံစားမိမယ္။ အထီးက်န္ စိတ္ေလလို႔ လူတစ္ေယာက္ကိုမွားခ်စ္မိတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစပါနဲ႔။ လူတစ္ေယာက္ကို မွား
ခ်စ္မိလို႔လည္းတစ္သက္လံုး အထီးမက်န္ပါေစနဲ႔။ အခ်စ္က ရိုးရွင္းေလ ေပ်ာ္ရႊင္ေလျဖစ္တယ္။


ဘဝေဖာ္ဆိုတာ



ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္ကလဲြရင္ ဘယ္သူကိုမွမယူဘူးဆိုတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္
အားလံုးကို သိသည့္တိုင္ကိုယ့္ကိုေရြးခ်ယ္သူျဖစ္တယ္။

ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိတ္မုန္႔ႀကိဳက္လို႔ သူကိတ္မုန္႔လိုက္ႀကိဳက္တဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္ၾကက္ဥ
အကာစားၿပီး သူၾကက္ဥအႏွစ္စားသူျဖစ္တယ္။

ဘဝေဖာ္ဆိုတာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ ကိုယ့္လက္ကိုဆဲြၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ထဲဝင္တဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္
အျပန္ကိုေမွ်ာ္ၿပီး ထမင္းအတူစားဖို႔ေစာင့္ေနသူျဖစ္တယ္။

ဘဝေဖာ္ဆိုတာ အခ်စ္အေၾကာင္းပဲဖဲြ႔ႏဲြ႔ၿပီး "ခ်စ္တယ္"ဆိုတဲ့စကားကိုပါးစပ္ဖ်ားကမခ်သူ မဟုတ္ဘူး။ ဘဝေဖာ္
ဆိုတာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊အိုးခြက္ပန္းကန္အေၾကာင္း ျမည္တြန္ေတာက္တီး ေျပာတတ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္အတြက္ အတိအလင္းသတ္မွတ္ထားသူျဖစ္ရံုမက ကိုယ္နဲ႔
အတူ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာအတိုင္အေဖာ္ညီမႈ၊ ၾကင္နာမႈ၊ သာမန္ရုိးရွင္းမႈ၊ နားလည္မႈ၊ ခြင့္လြတ္
မႈေတြမွ်ေဝေပးသူျဖစ္တယ္။


ဂတိနဲ႔ပတ္သက္ရင္


ေ႐ွးဂရိရာဇဝင္ပံုျပင္မွာ ခ်စ္သူေတြက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕လက္ခလယ္မွာအခ်င္းခ်င္း လက္စြပ္ေတြဝတ္ဆင္ေပးၾက
တယ္။အေၾကာင္းက လက္ခလယ္မွာရွိတဲ့ေသြးေၾကာတစ္ေခ်ာင္းက ႏွလံုးနဲ႔တိုက္ရိုက္ ဆက္သြယ္ထားလို႔ျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ လက္စြပ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္က ႏွလံုးသားရဲ႕ အာမခံခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လူ႔ေလာကမွာ ဆံျဖဴသြားက်ဳိးတဲ့
အခ်စ္က နည္းခဲ့ပါတယ္။ ရုိးေျမက်ဆိုတဲ့ခ်စ္သူေတြ ႐ွားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔တစ္သက္အတူေနဖို႔ ေရြးခဲ့သူက
ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုး ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မယ္။ ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုးကကိုယ္နဲ႔တစ္သက္အတူ ေနရခ်င္မွလည္း ေနရမယ္။

တခ်ဳိ႕ခ်စ္သူေတြကေတာ့ဒီတစ္သက္အတူမေနရရင္ ေနာင္ဘဝမွာေနရဖို႔ ေတာင္းဆုျပဳတတ္ၾကတယ္။အရမ္းခ်စ
္ၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ လက္ထပ္ျခင္းဆိုတဲ့တံခါးဝကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္အခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးမထားၾကသူေတြလည္း
ရွိၾကတယ္။

ဂတိသစၥာေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ ခ်စ္ေနခ်ိန္ အတူေနခ်ိန္မွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တန္ဖိုး
ထားတတ္ၾကမယ္၊ တစ္ေန႔တာကိုေနာက္ဆံုးခ်စ္ရမယ့္ရက္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ခ်စ္ၾကမယ္၊ ခ်စ္သူလက္ကိုတင္းတင္း
ဆုပ္ထားမယ္၊ ရုပ္ရည္အိုမင္းသြားလည္း၊ ပါးေရေတြတြန္႔သြားလည္းကိုယ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ခ်စ္သူကိုအလွဆံုး
သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ရင္ဂတိတည္ရာေရာက္ပါတယ္။



လူ႔ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္ရင္


ဘဝဆိုတာ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္နဲ႔တူတယ္။ ႏွစ္လရာသီေတြက အညႇာတာကင္းမဲ့တယ္။အတိတ္ကိုျပန္ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္
ေတာ့ လူေတြအသက္ရွင္တာကစိတ္ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ခ်မ္းသာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ရယူတာပဲဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆံုး႐ႈံးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာအားလံုးကလွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာျဖစ္ၿပီး လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ
ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။

မေန႔က၊ ဒီေန႔၊ မနက္ျဖန္ ဘာေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ရႊင္လန္းတဲ့ေန႔ကအလွဆံုးေန႔ျဖစ္တယ္။ မိသားစုအခ်စ္၊ သူငယ္ခ်င္း
အခ်စ္၊ခ်စ္သူအခ်စ္ဘာအခ်စ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးႏိုင္ရင္ ခံစားခ်က္ေကာင္းေတြေပးတယ္။


စကားတစ္ခြန္းက ဒီလိုဆိုပါတယ္။

"ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတာကို မေမ့နဲ႔၊ လက္ရွိပိုင္ဆိုင္တာကို ပိုတန္ဖိုးထားပါ။ကိုယ့္အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အရာကို လက္
မလြတ္နဲ႔၊ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ဖူးတာကိုအမွတ္တရထားပါ။ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ေမာပန္းလာရင္ စိတ္ကိုကမ္းကဲ
ဖုိ႔မေမ့ပါနဲ႔။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေနာက္ ေနာင္တမရနဲ႔၊ အပင္ပန္းခံမွျပည့္ဝတာကို နားလည္မယ္၊ အနာခံမွ ဘဝကိုနား
လည္မယ္။ စိတ္ထိခိုက္အားငယ္မိမွႀကံ့ခိုင္တာကိုနားလည္မယ္။

ေလတိုက္တဲ့မနက္ဆိုတာသလို လွပတဲ့ညေနဆည္းဆာလည္း ရွိမယ္။ ၾကယ္ေၾကြညေတြလည္းရွိႏိုင္မယ္။ ဘဝ
ဆိုတာ အျပန္မရွိတဲ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္နဲ႔တူတယ္။ ဘဝဆိုတာအစမ္းေလ့က်င့္မႈေတြမရွိတဲ့ တိုက္ရိုက္သရုပ္
ေဆာင္မႈေတြျဖစ္တယ္။သရုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းကို ပုိင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္လုပ္ႏိုင္တာက လူ႔ဘဝကိုအေကာင္းဆံုး တန္ဖိုးထား
နည္းပဲျဖစ္တယ္"


သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္



တစ္ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခ်စ္သူထိပ္တိုက္ေတြ႔ေတာ့ ခ်စ္သူကေျပာတယ္။

"ေလာကႀကီးမွာ ငါရွိေနၿပီပဲ။ မင္းရွိဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး!"

ခ်စ္သူရဲ႕အေျပာကို သူငယ္ခ်င္းက ရယ္ၿပီးျပန္ေျဖတယ္။

"ခ်စ္သူက လူကိုမ်က္ရည္က်ေစတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီက်လာတဲ့မ်က္ရည္ကိုသုတ္ေပးသူျဖစ္တယ္"


သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ခါတရံမွာ သင့္ကို စိုးရိမ္ပူပန္တတ္သူ၊ သင့္ကိုဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္သူ၊ သင့္ေသာကကို မွ်သူ၊
သင့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္သူ၊သင့္ကိုရယ္ေအာင္ စေနာက္တတ္သူျဖစ္တယ္။


သူငယ္ခ်င္းၾကားမွာ အခ်င္းခ်င္းဂရုစိုက္မႈဆိုတာအဖိုးတန္ရွားပါးတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ စိတ္ထိခိုက္ခ်ိန္ ကိုယ့္ကိုရင္ဖြင့္ပါ၊
နာက်င္ဝမ္းနည္းခ်ိန္ ကိုယ့္ကို ေမ့မထားနဲ႔။ ဖ်ားနာခ်ိန္ကိုယ့္ကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔ သတိရပါ။ အခက္အခဲႀကံဳခ်ိန္
ကိုယ္နဲ႔တိုင္ပင္ဖို႔ မေမ့နဲ႔။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ခ်ိန္အနားမွာကိုယ္ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို သတိရပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္
ကိုယ့္ကိုေမ့မထားနဲ႔... သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က "ငါတို႔ကသူငယ္ခ်င္း"ဆိုတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ခဲ့ပါတယ္။


ရယ္(ၿပံဳး)တာနဲ႔ပတ္သက္ရင္

နားလည္မႈလဲြတာနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ခပ္ဟဟရယ္ႏိုင္တာကရည္မြန္ျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ မွားယြင္းမႈနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ
ခပ္ပြင့္ပြင့္ရယ္ႏိုင္တာက သေဘာထားႀကီးျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။အက်ဳိးမဲ့ေစတာနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရယ္
ႏိုင္္တာကရက္ေရာျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ေရွ႕မတိုးေနာက္မဆုတ္သာတဲ့ကိစၥနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပက္
ေခ်ာ္ေခ်ာ္ရယ္ႏိုင္တာက အသိဥာဏ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။


အပ်က္အဆီး၊ ဒုကၡနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ စိတ္အေႏွာင့္အရွက္ကင္းကင္း ရယ္ႏိုင္တာကသေဘာထားႀကီးျခင္း တစ္မ်ဳိးျဖစ္
တယ္။

မေထမဲ့ျမင္ျပဳခံရတဲ့အခါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရယ္ႏိုင္တာကကိုယ့္ကိုယံုၾကည္မႈတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အသဲကဲြတဲ့အခါ
သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ရယ္ႏိုင္တာက ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကင္းနည္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္... ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္ေန႔တိုင္းၿပံဳးရယ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။



ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္



ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ လွပတဲ့ဖန္ေဂၚလီနဲ႔တူတယ္။ ကမာၻ႔ေနရာအႏွံ႔မွာျပန္႔က်ဲေနတယ္။ အဲဒီဖန္ေဂၚလီကို လူတခ်ဳိ႕
က မ်ားမ်ားေကာက္ေတြ႔တယ္။ တခ်ဳိ႕ကနည္းနည္းေကာက္ေတြ႔တယ္။ တခ်ဳိ႕ကလံုးဝေကာက္မေတြ႔ဘူး။ လက္ရွိ
အေျခအေနကိုတန္ဖိုးထားျမတ္ႏုိးပါ။ စိတ္နဲ႔ခံစားမွ်ေဝတတ္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကကိုယ္နဲ႔တစ္သက္လံုးရွိေနပါတယ္။

လူေတြက ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်ိန္ တန္ဖိုးထားေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ဆံုး႐ႈံးသြားမွႏွေျမာသတျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ပိုင္
ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းဆံုး႐ႈံးသြားရေတာ့မယ္လို႔ သိခ်ိန္ေရာက္မွ လက္ကမလြတ္စတမ္းဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီလို
ပဲ ဘဝမွာ တဇြတ္ထိုးေခါင္းမာမႈတခ်ဳိ႕ကေသဆံုးခ်ိန္မွ လက္လြတ္ၾကရတယ္။


ရွမ္းကေလး (အီးေမးလ္မွ စာအားျပန္၍တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္)

လူ ့ဘ၀ဟာ..တုိေတာင္းတယ္ဆုိတာလူတုိင္းက သိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အရမ္းပ်င္းစရာၾကီးပါ။
ဒီလုိတုိေတာင္းျပီး..ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ေလာကၾကီးမွာ..ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိလုပ္လုိက္ပါလား။ ကုိယ့္အက်ိဳး
အတြက္ျဖစ္ျဖစ္ လူမ်ားအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့..။ ေနာက္ဆုံးကုိယ္ဒီေလာကၾကီးကေန ထြက္သြားျပီးရင္ ဘယ္သူ
ကမ်ားကုိယ့္ကုိ အေရးစုိက္မွာလဲ?

ဟုိဟာလုပ္ရမယ္..ဒီဟာလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ေဘာင္တြင္းမွာပဲေနေနရင္..ေလာကၾကီးက ပုိလုိ ့ေတာင္ပ်င္းစရာၾကီး
ျဖစ္ေနအုန္းမယ္။ အေရးၾကီးတာက ကုိယ့္ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ.....................

“ငါလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ငါ့ဘ၀ကုိ ငါအားရတယ္။ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္တယ္..ဟားဟားဟား” ဆုိျပီးေတာ့
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလးနဲ ့ အသက္ဆက္ျပီး၊ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာလဲ ျပံဳးျပံဳးၾကီးနဲ ့ကုိ ထြက္ခါသြားႏုိင္ဖုိ ့ပါပဲေလ။

ခရီးသြားမွတ္တမ္း= ရန္ကုန္ ၂ (ေနစရာရွာပုံေတာ္)

ကားကေလးဟာ လွိမ့္ကာလွိမ့္ကာနဲ ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တည္းခုိမယ့္ တည္းခုိခန္းကုိေရာက္လာပါတယ္။

တည္းခုိခန္းကေတာ့ ဗုိလ္တစ္ေထာင္က တည္းခုိခန္းတစ္ခုမွာပါ။ ဒုတိယ ထပ္မွာရွိတာပါ။ ဒုတိယဆုိေပမယ့္..
ေလွကားသုံးခုခ်ိဳးရတယ္။ ေလွကားတစ္ခုတုိင္းက ကုိးထစ္ရွိပါတယ္။ မွတ္မိတာကလဲ..အိတ္ၾကီးကုိဆြဲျပီးတက္
ရတာဆုိေတာ့..မမွတ္မိခ်င္လဲ..မွတ္မိေနတာပါ။
ုိ
အခန္းကေတာ့..နည္းနည္းက်ဥ္းတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္အိပ္လုိ ့ေတာ့ရတယ္ေလ။ ေလေအးစက္နဲ ့ပါပဲ။ တစ္ညကုိ
ေျခာက္ေထာင္ေပးရပါတယ္။ ေရာက္တဲ့ေန ့မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးအနားယူရတာေပါ့။

အဲလုိနဲ ့ ေနာက္ေန ့ေရာက္ပါေရာ။ က်ေနာ္အျပင္မွာခဏသြားထုိင္ေနတုန္း ဆုိင္ရွင္က “စကၤာပူ ကလာသလား?”
လုိ ့ေမးပါတယ္။ အဲခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ကမသိေတာ့ “မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္က ဒီႏုိင္ငံသားပါ” လုိ ့ျပန္ေျပာလုိက္ပါ
တယ္။

အဲဒါနဲ ့သူက “ ေၾသာ္..” လုိ ့ေျပာျပီးျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ေနာက္မွ သိလုိက္တာက သူတုိ ့တည္းခုိခန္းက ႏုိင္ငံျခား
သားဆုိရင္ မနက္စာေကႊ်းတယ္တဲ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဆုိရင္ေတာ့ မေကႊ်းဘူးတဲ့။ (ႏုိင္ငံျခားသားဆုိ
ရင္ အခန္းခမ်ား ပုိၾကီးတာလားေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။)

ကုိယ္ကလဲ..တကူးတကၾကီး ေစာေစာထစားရမွာပ်င္းေနေတာ့..မေကႊ်းလဲေနေပါ့..ဆုိျပီးေတာ့ မာနကုိကုိင္ျပီးေတာ့
မစားပဲေနလုိက္ပါတယ္။ (စားခ်င္ရင္ေတာင္မွ..သူတုိ ့က မေကႊ်းဘူးေလ)

မနက္ေရာက္ေတာ့ အခန္းကုိစျပီးရွာပါတယ္။ အဓိက....က..ေနစရာရွိရမယ္ေလ။ ျပီးမွ.. တျခားေတြကုိ စဥ္းစား
လုိ ့ရမယ္လုိ ့ က်ေနာ္က ခံယူထားတယ္။

အဲဒါနဲ ့ရွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ကုိရွာလုိ ့မရဘူး ။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ၀ုိင္းျပီးေတာ့ ရွာကူၾကပါတယ္။ ဖုန္းကလဲ
နားရတယ္မရွိေအာင္..သိတဲ့လူမွန္သမွ်လုိက္ေမးတာေပါ့ဗ်ာ။

ခက္တာက ရန္ကုန္မွာ အခန္းယူမယ္ဆုိရင္..အနည္းဆုံးေျခာက္လ ေနရမယ္တဲ့ဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ ေျခာက္လစာ
ၾကိဳတင္ျပီးေတာ့ ေပးထားရမယ္တဲ့ေလ။ တစ္လကုိ ၆ ေသာင္းပါ။

အလုပ္မရွိလုိ ့..အလုပ္လာရွာတဲ့ က်ေနာ္က ဘယ္လုိလုပ္ျပီး အဲ့ေလာက္ပုိက္ဆံရွိမွာလဲ။ ၃ လ ေလာက္ဆုိရင္
ေတာင္ဟုတ္တုတ္တုတ္။ အဲဒါေတာင္မွ...ကုိယ္က အလုပ္ရရင္..အလုပ္နဲ ့ နီးတဲ့ေနရာကုိ ေျပာင္းရအုန္းမွာ။

ဒါေပမယ့္..ရန္ကုန္ကလူေတြကေတာ့ ျပတ္သားတယ္ဗ်။ ဗူးဆုိရင္..ဖရုံေတာင္မသီးပါဘူး။ ေျခာက္လမွ
ေျခာက္လပါပဲ။ ကုိယ္ကလဲ..ေျခာက္လမေနႏုိင္ေတာ့ (မေပးႏုိင္ေတာ့) လုိက္ရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲလုိနဲ ့..တစ္ညေတာ့...

အိမ္သြားၾကည့္ရဖုိ ့ အခြင့္အေရးေလးရလုိက္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္က ကုလားပါ။ က်ေနာ္တုိ ့သြားေတာ့ အိမ္ရွင္
မရွိဘူး..သြားေခၚရမယ္လုိ ့ေျပာပါတယ္။ အင္းေလ..မရွိမွေတာ့ သြားေခၚရမွာေပါ့..အဲဒါအဆန္းလားလုိ ့..
ဆုိျပီးေတာ့ “သြားေခၚေပးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ ့ဒီမွာေစာင့္ေနပါ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ”

ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ္က အိမ္ရွင္ကုိမွ မသိပဲ။ အဲဒါနဲ ့သူတုိ ့ကလဲ ေစတနာကုိ ဦးထိပ္ပန္ကာ အိမ္ရွင္
ကုိသြားေခၚေပးပါတယ္။

ခ်ဳပ္လုိက္ေတာ့..အိမ္ရွင္ေရာက္လာတာေပါ့။

အိမ္ရွင္။ ။ “အခန္းက သန္ ့တယ္။ ထမင္ခ်က္ဖုိ ့၊ ေရခဲေသတၱာတုိ ့၊ တီဗီ တုိ ့သုံးလုိ ့ရတယ္။ တစ္လကုိေတာ့
ရွစ္ေသာင္း”

အိမ္ရွင္က ကုလားပါလုိ ့ ေျပာရတာက..သူေျပာတာကုိ က်ေနာ္လုံး၀ နားမလည္ဘူးဗ်။ ဗမာစကားမ်ားေျပာတာ
ေကာဟုတ္ရဲ ့လားလုိ ့ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက နားလည္တယ္ဆုိေတာ့ ဗမာစကားပဲ
ျဖစ္ရမွာေပါ့ေလ။ အဲလုိနဲ ့ ဗမာစကားကုိ..က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္နားလည္ေအာင္..ဗမာလုိ ဘာသာျပန္
ေပးပါတယ္ဗ်ာ။

အဲလုိၾကီးေျပာလာပါတယ္။ အဲဒါနဲ ့ အိမ္ရွင္ကုိသြားေခၚတဲ့ အန္တီၾကီးက..

“မ်ားတာေပါ့ရွင္။ သူက တစ္ေယာက္တည္းေနမွာ။ ျပီးေတာ့ ဒီမွာအလုပ္လာရွာတာ။ လူကလဲသန္ ့သန္ ့
ေလးေနတတ္ပါတယ္။”

ကုိယ့္ကုိခ်ီးက်ဴးေတာ့..နဲနဲေလး ျပံဳးလုိက္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္..က်ေနာ္သူ ့ကုိတစ္ခါမွ မျမင္ဘူးပဲနဲ ့ က်ေနာ့္
ကုိေရွ ့ေနလုိက္ေနေတာ့.. တစ္ခုခုေတာ့ တခုခုပဲလုိ ့ စဥ္းစားလုိက္ပါတယ္။

အဲဒါနဲ ့ အခန္းက ၆ ထပ္မွာလုိ ့ေျပာတယ္။ ေစ်းကေတာ့ ၇၅၀၀၀ နဲ ့ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေနမွာလဲလုိ ့
ေမးတာေပါ့ေလ။

အဲဒါနဲ ့ က်ေနာ္ကလဲ စဥ္းစားလုိက္ပါအုန္းမယ္ဆုိျပီးေတာ့ ဖုန္းနံပတ္ေတြေတာင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းကုိ
သြားၾကည့္မွာေပါ့။

အဲလုိနဲ ့ တက္သြားလုိက္တာ ၆ ထပ္လုိ ့ေျပာတဲ့အခန္းက ၆ ထပ္ေက်ာ္တဲ့အထိမေရာက္ႏုိင္ပဲ..၈ထပ္မွပဲရပ္သြား
တယ္ဗ်ာ။ ထားပါေတာ့..အဲဒါနဲ ့ ေမာတဲ့ၾကားထဲမွာ..အခန္းတံခါးကလဲ ဖြင့္လုိ ့မရဘူးျဖစ္ျပန္ေရာ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ပြင့္သြားပါတယ္။ ၀မ္းသာအားရနဲ ့အထဲကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့...


၁) အခန္းက က်ယ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ နံရံတြင္ သံမ်ားရုိက္ထားသည္မွာ အလကားရသည့္အတုိင္းပင္
၂) တီဗီ၊ ေရခဲေသတၱာ သုံးႏုိင္သည္ဆုိျခင္းမွာ ပလပ္ေပါက္မ်ားရွိျခင္းကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။
၃) ထမင္း၊ ဟင္းခ်က္စားႏုိင္သည္ဆုိသည္မွာလဲ၊ ျပတင္းေပါက္အနားတြင္ ခုံတစ္လုံးခ်ထားျပီး ပလတ္ေပါက္
တပ္ထားေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထုိ ့အျပင္ ေရမ်ားလဲ စိမ့္ေနေလသည္။
၄) အိမ္သာ အရမ္းညစ္ပတ္သည့္အျပင္..ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးလုံး၀ ဖြင့္လုိ ့မရပါ။

စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေျပာတာနဲ ့ျဖစ္ေနတာက တျခားစီ။ အဲဒါေတာင္ အခန္းက အရမ္းေကာင္းတယ္ လုံး၀ကုိ
သန္ ့ျပန္ ့တယ္..မဟုတ္ရင္ တစ္ခုခုျဖစ္ပါေစ........ ဆုိျပီးေတာ့ ေျပာျပီး.ခုေတာ့။

“ဦးေလး..ေက်းဇူးပဲ။ ေနာက္မွ ဖုန္းဆက္ျပီး ျပန္အေၾကာင္းၾကားမယ္ဗ်” ဆုိျပီးေတာ့ ေအာက္ျပန္ဆင္းလာ
တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလုိ အခန္းကုိေတာင္ ၇၅၀၀၀ ေတာင္းေနေသးတယ္။

ကိစၥကလဲ မျပီးေသးဘူး။ ေရာက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစတနာရွိရွိနဲ ့ ေျပာေပးတဲ့အေဒၚၾကီးက အိမ္အဆင္ေျပ
ရင္..ပြဲစားခ ၃၀၀၀၀ ေပးရမယ္တဲ့ဗ်ာ။

ေဟာဗ်ာ... ေရနစ္တဲ့သူကုိ ၀ါးလုံးနဲ ့ ထုိးေနရတယ္လုိ ့။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဖက္ကုိ ေရွ ့ေနလုိက္တာကုိးလုိ ့
သိလုိက္မိပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ..အဲဒီမွာ သြားမေနျဖစ္ပါဘူး။ တျခားေနရာျပန္သြားၾကည့္ေတာ့လဲ..အေဆာင္ပုံစံပါပဲဗ်ာ။
ည..၁၀ အေရာက္ျပန္ရမယ္တဲ့။ ေစ်းကေတာ့သက္သာပါတယ္။ ၁၀ နာရီ အေရာက္ျပန္လာရမယ္ဆုိတာၾကီး
ကေတာ့ မၾကိဳက္ပါဘူး။

ဟုတ္တယ္ေလ..ကေလးေတြမွမဟုတ္တာ။ စာက်က္ရမယ့္ ေက်ာင္းသားလဲမဟုတ္..အိမ္ေထာင္မရွိေသးတဲ့
လူငယ္ေတြပဲ လႊတ္လႊတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တာေပါ့။ အဲ...ေနာက္က်မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၾကိဳတင္အေၾကာင္းၾကား
လုိ ့ရပါတယ္တဲ့ဗ်ာ။

ခဏ၊ ခဏ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲမဟုတ္ဘူးလား? ။ ဟာ..မေနႏုိင္ပါဘူး။ ဆုိျပီးေတာ့
ထပ္ျပီးရွာပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းဖက္မွာေတာ့ အခန္းေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးလုိလုိက ေျခာက္လ
စာခ်ဳပ္နဲ ့သြားရမယ္ဆုိေတာ့..မတတ္ႏုိင္ဘူး။

ဒါနဲ ့..ၾကာလာတာနဲ ့အမွ်၊ တည္းခုိခန္းမွာလဲ မေနႏုိင္ေတာ့တာနဲ ့....သူငယ္ခ်င္းမ်ားအကူအညီနဲ ့ပဲ
လူမ်ားနဲ ့သြားေပါင္းျပီးေနပါတယ္။

အခန္းက က်ယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္..၆ ထပ္မွာေလ။ အားလုံး ၆ ေယာက္ေပါင္းျပီးေတာ့ ေနရပါတယ္။
ဓါတ္ေလွကားမရွိ။ ေခ်က်င္ပဲ တက္ရပါတယ္။ ပထမေလွကားက ၁၁ ထစ္ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့ အပုိင္းကေတာ့
၁၀ ထစ္ပါပဲ။ အခန္းကုိ ေရာက္ဖုိ ့ဆုိရေတာ့ ေလွကားအထစ္ေပါင္း ၆၁ ထစ္တက္ရပါတယ္။

ေလွကားတက္လုိက္တုိင္း..ေခႊ်းခဏ၊ခဏထြက္လုိ ့ ေရခဏ၊ခဏခ်ိဳးရတာလဲ အေမာပါပဲ။ အခန္းကက်ယ္
ပါတယ္။ တစ္လကုိမွ ၂၀၀၀၀ ပါ။ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး ပါပါတယ္။


၆ ထပ္မွာဆုိေပမယ့္လဲ။ ေလကေတာ့ သိပ္မ၀င္ဘူးဗ်။ မိုးရြာရင္ေတာ့ နဲနဲ ေအးပါရဲ ့။ မုိးမရြာတဲ့ေန ့မ်ားဆုိ
ပူလြန္းလုိ ့ ဘယ္လုိမွ အိပ္လုိ ့မရဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ အျပင္ထြက္ျပီး..အျပင္မွာရွိတဲ့ တုိင္ကုိသာ ဖက္
ထားလုိက္ပါတယ္။ တုိင္ကေအးေနလုိ ့ေလ။

ေလေအးစက္ မရွိဘူးလားဆုိေတာ့လဲ..ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး..အဲဒီအမ်ိဳးအစားကုိ။

အရြယ္အစားက တစ္ေတာင္ေလာက္ပါ။ သုံးပုံရဲ ့ ၂.၅ ကစက္ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ အပုိင္းကေတာ့ ေလေအး
ေတြထုတ္ေပးတာပါ။ ဖြင့္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ေရနဲနဲပါးပါးက်တယ္။ တစ္နာရီေလာက္ဖြင့္ရင္ ေရ တစ္ပုံးေလာက္
ရပါတယ္။

အဲ..ေလထြက္ပုံကလဲ ထူးဆန္းတယ္ဗ်။ တည့္တည့္ပဲ။ ဘယ္ညာ ေျပာင္းလုိ ့လဲ မရဘူး။ ေလေအးစက္က
အခန္းရဲ ့ ၀င္ေပါက္နားမွာရွိပါတယ္။ ေလွကတည့္တည့္ပဲထြက္တယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ဘုရားစင္က ၀င္ေပါက္နဲ ့
ဆန္ ့က်င္ဘက္ဆုိေတာ့..ေလွက ေျခေထာက္ကုိပဲ တုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။

ဘုရားစင္ဘက္ ေျခေထာက္ထားလုိ ့ဖုိ ့ လုံး၀ မသင့္ေတာ္တဲ့ဟာ။ အဲလုိနဲ ့ ေျခေထာက္ကေအးျပီးေတာ့ ကုိယ္က
ပူရတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္.. က်ေနာ္အတူေနတဲ့လူေတြက ခင္မင္ဖုိ ့အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာေနလုိက္ရတဲ့အတြက္..
က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းတင္မကပဲ..အေတြ ့အၾကံဳေတြပါရသြားတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲ..ေလေအးစက္ဖြင့္ေနခ်ိန္မွာ.. က်ေနာ္က “ေနလုိ ့ထုိင္လုိ ့ေကာင္းလုိက္တာ” လုိ ့ေျပာေနတဲ့ခ်ိန္မွာ
သူတုိ ့ကေတာ့...ေစာင္ျခံဳျပီးေကြးေနတာ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္ဗ်ာ။


ရွမ္းကေလး (ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ရင္ခုန္သံထဲက ခံစားခ်က္.. (သံသရာ)

မင္းနဲ ့ေ၀းခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီပဲခ်စ္သူ..
ခဏတာလုိ ့ထင္သူဟာ..
ငါပဲျဖစ္ေနမလား?

ျဖဴစင္တဲ့မင္းရဲ ့အျပံဳး..
စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ မင္းရဲ ့မ်က္ႏွာ
ရန္ျဖစ္တုိင္းလဲ
ငါပဲအေမာလုိက္ေခ်ာ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ..

ခုေတာ့လဲ...
အရာအားလုံးက အတိတ္ပုံရိပ္မွာ
လႊင့္ကာေမ်ာလုိ ့..သဲထဲေရသြန္သလုိ
အရာမထင္ပဲေပ်ာက္ကြယ္ျပီေပါ့။

အခ်ိန္ေတြၾကာေတာ့...မေမ့ပဲနဲ ့
ပုိလုိ ့လႊမ္းလာတာက...
ငါ့ကုိငါလဲ မထင္ခဲ့မိေပဘူး။

ေ၀းေလခ်စ္ေလ..ဆုိေလမလား
ေန ့စဥ္တုိင္းမွာ
မေမ့ႏုိင္စြာနဲ ့ တုိးတုိးျပီးသတိရတဲ့
ဒီႏွလုံးသားကုိ စင္ၾကယ္ေအာင္
ေရေဆးျပီး ေနလွ်မ္းထားရင္ေတာင္မွ
ရင္ခုန္ခ်က္တုိင္းက...
မင္းကုိပဲ သတိရေနမွာပါ။

လူေပါင္းေထာင္ခ်ီေတြ ့ေပမယ့္လဲ
မင္းနဲ ့ေနစဥ္ကအတုိင္း
ရင္ခုန္တဲ့..ရင္ခုန္သံေလးကုိ
ရွာလုိ ့မေတြ ့ေလေတာ့...
လႊမ္းျခင္းကုိပဲ..အေဖၚဖက္လုိ ့
တိတ္ဆိတ္စြာနဲ ့ က်ိတ္မွိတ္ခံစားေနပါတယ္။

မင္းနဲ ့ရွိခ်ိန္က ပုန္းလွ်ိဳးေနတဲ့
ခံစားခ်က္ေတြဟာ..
ခုေတာ့လဲ ႏွလုံးသားတစ္ခ်က္ခုန္လုိက္တုိင္း..
ပုိပုိလုိ ့တုိးလာေနလုိ ့
ၾကိဳးစားျပီးမင္းကုိေမ့ေနစဲပါ။

ငါ့နဲ ့မဆုိင္တဲ့ အလႊမ္းသီခ်င္းကုိ
နားေထာင္မိတုိင္းလဲ..
မဆီမဆုိင္နဲ ့...
မင္းကုိပဲလႊမ္းေနေလေတာ့...
သီခ်င္းနဲ ့ေတာင္ငါေ၀းခဲ့ျပီ။

ရာသီေျပာင္းလုိ ့..ခ်မ္းေအးလာေတာ့
မင္းသာရွိရင္..ငါ့ကုိ ဂရုစုိက္မွာပဲလုိ ့
သတိရျပန္ေလေတာ့..
ျပင္ပနဲ ့ငါ အဆက္ျဖတ္ျပီး
ငါ့အခန္းမွာတာ..ပုန္းေအာင္းေနေတာ့တယ္။

အခန္းတြင္းမွာ အေဖၚမဲ့စြာေနေတာ့..
မင္းသာအနားမွာရွိရင္ေကာင္းမွာပဲလုိ ့
ျပန္လႊမ္းေနေတာ့..
ငါ့မွာအနာေသေအာင္
မဟုတ္တာေတြကုိ ေလွ်ာက္လုပ္မိတယ္။

မင္းသာငါ့နားမွာရွိရင္
ၾကင္နာစြာနဲ ့..မလုပ္ပါနဲ ့လုိ ့
တားမွာကုိ ငါျပန္သတိရေလေတာ့
က်ိတ္ကာမွိတ္လုိ ့ေမ့ဖုိ ့ၾကိဳးစားရင္းနဲ ့
မင္းကုိကုိယ္လႊမ္းေနပါတယ္။


ရွမ္းကေလး

အလႊမ္းေတြေ၀

ရက္လေတြလြန္လုိ ့
ႏွစ္ေတြေျပာင္းလဲ
အျမဲတသသ
မသိစိတ္တြင္းမွ
လႊမ္းေမာတမ္းေနတယ္။

မုိင္ေတြေ၀းလုိ ့
မဆုံႏုိင္ေတာ့မွ
အသိစိတ္က
ပုိလုိ ့လႊမ္းေနတယ္။

လုံး၀မျဖစ္ႏုိင္မွန္း
ငါသိရွိလက္ခံေတာ့
ေန ့ရက္တုိင္းမွာ
ငါ့ဆႏၵမပါပဲ
မင္းကုိႏွလုံးသားက
လႊမ္းလုိ ့တမ္းတေနတယ္။

မျဖစ္ႏုိင္မွန္း
သိေနလ်က္နဲ ့
သူ ့နဲ ့နီးရင္
ေကာင္းမွာပဲလုိ ့
ၾကည္ႏူးခ်ိန္ကုိ
ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။

ေန ့စဥ္ညတုိင္းမွာ
သူလဲ ငါ့လုိျဖစ္မလား
ေတြးမိပါေသာ္လည္း
ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖုိ ့ရာ
ႏွစ္ေယာက္သားလုံး
မျဖစ္ႏုိင္ေလေတာ့...

ဒီဘ၀ေလးမွာ
ေရစက္ဆုံးတာလုိ ့
ငါလက္ခံရင္းနဲ ့
မင္းနဲ ့အေ၀းမွာ
တမ္းတေနတယ္။



ေလေျပ

There is something in the Water (fantastic one)

You are watching "Piranha 3D (2010) TS"

ယေန ့online ေလးမွာအားေနလုိ ့ၾကည့္ျဖစ္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။

သိပ္လဲမေစာင့္ရပါဘူး။ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ရုံတင္ထားတုန္းလုိ ့ေတာ့ထင္ပါတယ္။ ရုံမွာသြားၾကည့္ရင္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ၾကည့္လုိ ့ေကာင္းမွာပါ။



ရွမ္းကေလး

ခရီးသြားမွတ္တမ္း= ရန္ကုန္ ၁ (ေလဆိပ္)

လူတုိင္းကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ ့ႏုိင္ငံကုိ ျပန္ရမယ္ဆုိရင္ေပ်ာ္တတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါ.. အဲဒီထဲမွာ က်ေနာ္လဲ အပါအ၀င္
ပါပဲေလ။

က်ေနာ္လုိက္ပါလာတဲ့ေလယာဥ္ႀကီးကလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာၾကီးေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲျပီးေရာက္ေနပါျပီ။ ေလယာဥ္
ေပၚကေန ျမင္ရတဲ့ရႈခင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိ္တ္ခ်မ္းသာျခင္းအတိနဲ ့ပါဗ်ာ။

ကဲ..အတုိခ်ဳပ္လုိက္ရင္..ေလယာဥ္ဆုိက္သြားေလရဲ ့။

ေလယာဥ္ဆုိက္တာနဲ ့ပဲ.. စိတ္ကအရမ္းကုိ လႈပ္ရွားသြားတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားရတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။

ဒုတိယအခ်က္က ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္ျပီေလ။ စားခ်င္တာစား..သြားခ်င္တာသြားျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့
ေတြ ့ရမယ္ဆုိေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားရတာေပါ့ဗ်ာ။ (ဒါက ဒုတိယေနာ္)

ဒုတိယအခ်က္ေတြထက္က်ေနာ့္ကုိ ပုိျပီးစိတ္လႈပ္ရွားေစတဲ့ ပထမအခ်က္ကေတာ့ လ၀က (လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္)
က က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္လုိမ်ား ရစ္မွာလဲ ဆုိျပီးေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားတာ.. လက္မွာေခႊ်းေတြေတာင္ထြက္ေလရဲ ့။

ေၾကာက္လုိ ့လားလုိ ့ေမးရင္ေတာ့... ရင္ေကာ့ျပီးေျပာလုိက္မယ္ဗ်... “နည္းနည္းေပါ့”..။ သူတုိ ့ရဲ ့ လက္
ခုပ္ေလးထဲမွာ ကုိယ္ကရွိေနတာကုိး။ (လဖၻက္ရည္ဖုိးေတြေပးရင္ေတာ့ ရတာကုိလဲသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုိက္ဆံ
ကမရွိဘူးေလ။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အျပင္မွာပဲေစာင့္ေနေတာ့..လုိရင္ေခၚဖုိ ့ကလဲ သိပ္မဟန္ဘူးျဖစ္ေနတာကုိး)

အဲဒါေၾကာင့္နဲနဲ ေၾကာက္တာေပါ့ေနာ္။

ကဲ...ေနာက္ဆုံးေတာ့ အထုပ္ေလးေတြဆြဲျပီးလ၀က ကုိျဖတ္ဖုိ ့တန္းစီလုိက္ပါတယ္။

အဲ... တန္းစီတဲ့ စတုိင္လ္လဲေျပာင္းသြားတယ္ဗ်။ အရင္တုန္းကဆုိရင္ ဂိတ္ကႏွစ္ခုပဲရွိတာ။ အခုေတာ့ သုံးခုျဖစ္
သြားျပီ။

လက္၀ဲဖက္က သေဘာၤသားဆုိင္ရာဂိတ္၊ အလုပ္သြားျပီး ေခတၱခဏျပန္လာသူ/အျပီးျပန္လာသူမ်ား ဂိတ္
(အလယ္မွာ)၊ေက်ာင္းသား/အလယ္သြားျပီးျပန္လာသူမ်ားဂိတ္ (ညာဖက္) ဆုိျပီးေတာ့ခြဲထားတယ္။ ကုိယ့္နဲ ့
ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ဂိတ္မွာသြားရပ္ရတာေပါ့။

က်ေနာ္သြားရပ္တဲ့လုိင္းမွာေတာ့ လူတစ္အုပ္က ၾကိဳတင္ေနရာယူထားေလရဲ ့။ ကုိယ္ကလဲ အကဲခတ္လုိက္
ေတာ့ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လ၀က ကုိ လဖၻက္ရည္ဖုိးေပးေနၾကေလရဲ ့။

ေနာက္ဆုံးက်ေနာ့္ေရွ ့မွာတစ္ေယာက္တည္းရွိေလရဲ ့။ အေရွ ့ကတစ္ေယာက္သြားေလျပီးေသာအခါ.. လ၀က
ကလဲ ၄င္းတုိ ့၏ထုံးစံကုိ မပ်က္မကြက္ပင္လုပ္ေလျပီ၊ လဖၻက္ရည္ဖုိး။ က်ေနာ့္ေရွ ့ကလူခမ်ာ က်ေနာ့္လုိပဲ
တင္ပါရဲ ့...ပုိက္ဆံမရွိေၾကာင္းသိသာေစရန္.. သူ ့၏ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ျဖဲျပေနေလသည္။

ဇြဲလုံ ့လ၊ ၀ီရိယရွိေသာ လ၀ကမွ လူၾကီးမင္းမ်ားကလဲ..ၾကင္နာစြာျဖင့္.. “ဒါဆုိမင္းဘယ္လုိလုပ္မလဲ?.. သူငယ္ခ်င္း
ပါလာလား?” ..ထုိသူခမ်ာ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူးထင္ရဲ ့..ေခါင္းကုိသာ သြက္လက္စြာခါလုိက္သည္မ်ား.. ေခါင္းပင္
ျပဳတ္ထြက္မည္ကုိ စိုးရိမ္ရေလသည္။

ထုိအေျခအေနကုိ ၾကည့္ျပီးက်ေနာ္လဲ.. သူငယ္ခ်င္းကုိ ေခၚရန္လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့.. က်ေနာ့္ကုိ စိတ္ခ်စြာျဖင့္
သူငယ္ခ်င္းက အထြက္၀တြင္သြားေစာင့္ေနေလေတာ့..ရွာလုိ ့မရေတာ့ပါ။ “အင္းအေရွ ့က လူကတဲ့အတုိင္းလုိက္က
ယုံေပါ့ေလ” ဤသုိ ့အားတင္းျပီး..အေရွ ့တုိ ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့...

လ၀က လူၾကီးမင္းမ်ား...ဇြဲလုံ ့လ ၀ီရိယဆက္ထုတ္ေနစဲ။ ေက်ာက္တုံးအားေရညစ္ေနၾကေလျပီ။ ရုပ္ရွင္တြင္းက
အတုိင္း... “သြားခ်င္ရင္..ရွိတာထုတ္” တဲ့။

ထုိသူခမ်ာလဲ.. ေတာ္ေတာ္ညစ္သည္ကုိခံလုိက္ရေလေတာ့..ေရနည္းနည္းထြက္လာပါသည္။ “အစိမ္း ၁၀၀” ကုိ
ေပးလုိက္သည္။ လူၾကီးမင္းမ်ားကလဲ လူသားခ်င္းစာနာေသာအေနျဖင့္.. ယူလုိက္ေလသည္။

ျပီးေတာ့ အေၾကြသြားလဲေလရဲ ့။ ဘယ္ေလာက္ယူလုိက္လဲေတာ့မသိဘူး။ ကုိယ့္အလွည့္က်ရင္သိမွာပါပဲေလဆုိတဲ့
စကားကုိ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ရင္၀ယ္ပုိက္ရင္း.. ေခါင္းကုိငုတ္၊ ရင္ကုိကုတ္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္သြားေလ
သည္။ အလွည့္ေရာက္ျပီကုိး။

စျပီ...

အေဖနာမည္၊ ဘယ္ကျပန္လာသည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ။ ေရးထားတာကိုေတာ့မဖတ္.. ၄င္းတုိ ့၏ ၾသဇာသံ ၾကီးမ်ားျဖင့္
ေမးေလသည္။ စာအုပ္ကုိ ဟုိလွန္၊ ဒီလွန္လုပ္၏။ ျပီးေတာ့... “သံရုံးေထာက္ခံစာပါလားတဲ့”။

မပါ...ဘာဆုိပါမွ မပါ။ အဲဒါက ဒီလုိရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ္မျပန္ခင္..သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ ့က ျပန္ႏွင့္ျပီးသား။ သူတုိ ့ကုိ
ေမးၾကည့္ေတာ့.. ဘာေထာက္ခံစာမွမလုိဘူး။ ယူခ်င္ရင္လဲ ယူလာေပါ့တဲ့။ အင္း...မလုိရင္လဲ မယူဘူးေပါ့ေလ။
ပင္ပန္းမယ့္အလုပ္ကုိ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္မရွိလုိ ့မယူတာေလ။

ခုေတာ့..ခံရေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။ မ်က္ႏွာကုိ အခ်ိဳျမိန္ဆုံးျပံဳး၊ အသံကုိလဲ..ၾကားလုိက္ရင္နဲ ့.. လုံး၀သနားသြားေစ
မည့္သံစဥ္ကုိ အသုံးျပဳျပီးေျဖရတယ္ေလ။ (ဒါကေတာ့ ၾကံဳမွသိမွာေပါ့ေလ.. အဲ.. မၾကံဳပါေစနဲ ့လုိ ့လူတုိင္းကုိ
ဆုေတာင္းေပးပါတယ္... သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ စိတ္ရႈပ္လုိ ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံျပန္လာတဲ့လူေတြပဲဟာ)

လ၀က။ ။ “ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ?”

ေရာခက္ျပီ..ကုိယ့္ႏုိင္ငံျပန္လာတာ..ဟုိတယ္လာတည္းတာၾကေနတာပဲ..

က်ေနာ္။ ။ “တစ္လေလာက္ပါ” (အမွန္က အျပီးျပန္တာေလ။ အျပီးျပန္တယ္ေျပာရင္သူတုိ ့က ရစ္ေနအုန္း
မွာစုိးလုိ ့)

လ၀က။ ။ “ေထာက္ခံစာေတြပါလာလား?”

က်ေနာ္။ ။ “မပါလာဘူးဗ်”

လ၀က။ ။ “ဘယ္ေတာ့ျပန္သြားမလဲ?”

က်ေနာ္။ ။ “ေနာက္လမွာ” (တစ္လလာေနပါမယ္ဆုိမွ ဘယ့္နဲ ့ဒီလူေတြေတာ့)

“အကုိၾကီး သူ ့မွ ဗီဇာက်န္ေသးတယ္ဗ်၊ ေနာက္ႏွစ္အထိ” အျခားလ၀ကေျပာလုိက္ေတာ့...အေျခအေနေတာ့
ေကာင္းသြားျပီဟု စိတ္တြင္းမွတ္လုိက္ေလသည္။

သုိ ့ႏွင့္.. က်ေနာ့္အားခ်ိဳသာစြာျဖင့္ “ေအးျပန္ရင္ေတာ့.. D Form လုပ္ဖုိ ့မေမ့နဲ ့ေနာ္..ငါ့ညီ.. ကဲကဲ..)

လဖၻက္ရည္ဖုိးမလာခင္..က်ေနာ္လဲၾကားျဖတ္ျပီး “ဟုတ္ကဲ့.. ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ခင္ဗ်” ဟုေျပာကာ
သူတုိ ့ စိတ္မေျပာင္းခင္ သုတ္ေျခတင္လုိက္ေလေတာ့သည္။

ပထမအဆင့္ေတာ့ ျပီးသြားေလျပီ။ ဒုတိယကေတာ့ အေကာက္ခြန္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘာမွမပါ၊ ပါေလ။ ဒါေပမယ့္
ကံမေကာင္းရင္..မေကာင္းသလုိေတာ့ အရစ္ခံႏုိင္ရတယ္ေလ။

ေျပာရအုန္းမယ္..ေလယာဥ္ေပၚကေနမဆင္းခင္ကတည္းက..ဘုရားကုိ အာရုံျပဳ..တရားစာေတြရႊတ္လာတာဗ်။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွက ဘာမဆုိျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ။ ကံေကာင္းမွ.. ကံမေကာင္းရင္.ခံရမွာကုိး။

ျပီးရင္က်ေနာ္က ရန္ကုန္အထာကုိလဲသိပ္မသိဘူးေလ။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ..လဲမရွိဘူးေလ.. ဟုိလူ ့ကုိ
သိတယ္..ဒီလူ ့ကုိသိတယ္လုိ ့ေျပာဖုိ ့ကလဲ မရွိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္မုိ ့ဒီလုိေတြျဖစ္ေနတာလားမသိပါဘူး။

ထားပါေတာ့...ဆက္ရေအာင္

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ့္အထုတ္ေတြကိုယူျပီး..လွည္းေပၚတင္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းနဲနဲေမာ့..ရင္ေလးေကာ့ျပီးေတာ့
အေကာက္ခြန္ကုိျဖတ္ဖုိ ့လုပ္ပါေတာ့တယ္။

မျဖတ္ခင္အေကာက္ခြန္မွာေစာင့္တဲ့လူကုိေတာ့ နည္းနည္းအကဲခတ္ရတာေပါ့။ က်ေနာ္ယုံၾကည္ထားတာက
မိန္းကေလးဆုိရင္သေဘာေကာင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္အဲလုိေျပာလဲဆုိရင္ေတာ့ ၁) က်ေနာ္ထင္လုိ ့ေလ
(မဆုိင္ဘူးလား) ၂) မိန္းကေလးအေနနဲ ့လဖၻရည္ဖုိးေတာင္းတာမရွိဘူး ၃) ရစ္ေလ့မရွိဘူး ဒါပါပဲ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့..အမတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတဲ့ အေကာက္ခြန္ကုိ ေတြ ့တာနဲ ့ က်ေနာ္လဲအဲဒီကေန ျဖတ္မယ္လုိ ့
ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္သြားေတာ့ ပထမဆုံး လူကုိၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြကုိၾကည့္တယ္။

ဒါပဲ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၀မ္းသာသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ၀မ္းသာလုိ ့မျပီးေသးဘူး
လူၾကီးမင္းတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာအမူအရာကေတာ့ ရစ္မယ္ဆုိတဲ့ပုံစံပါပဲ။

က်ေနာ္ကလဲ..နဲနဲေတာ့လ်င္ပါတယ္။ သူမေရာက္ခင္..ကုိယ္က အျမန္လစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့
ဗ်ာ..ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အျမဲအကဲခတ္ေနလုိ ့။ အင္း... ဘုရားေဟာထားတဲ့အတုိင္း... အျမဲတမ္း သတိရွိေနရ
မယ္ဆုိတာ..ေတာ္ေတာ္ေလးကုိမွန္တယ္ဗ်ာ။

အဲလုိနဲ ့ အျပင္ဘက္ကုိေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အျပင္ေရာက္မွပဲ.. “ဟူး................” ဆုိျပီးေတာ့ ေလလုံး
ၾကီးၾကီးကုိ မႈတ္ထုတ္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ အဲ..အဲဒီအခ်ိန္ထိ စိတ္မခ်ေသးဘူး။

ကားဌားလုိက္တယ္။ ကားသမားေတြကလဲ..ေစ်းစစ္မွာမွန္းသိလုိ ့လားမသိ..ေစ်းကုိ တင္ျပီးေျပာထားတယ္။
ျပီးရင္ေတာ့.. ဒီေလာက္မေပးရင္...မလုိက္ဘူး.. ဘာေလးညာေလးလုပ္တယ္။ ျပီးရင္လဲ..အနားမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ
လာလုပ္ေသးတယ္။

ျပီးေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးလုိက္မယ္ေလပုံစံေလးနဲ ့ လုိက္မယ္ဆုိျပီးလာတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလုိနဲ ့ ေလေအးစက္မရွိ
ေပမယ့္...သဘာ၀ေလၾကီးကုိ အ၀ရႈသြင္းလုိက္ျပီးေတာ့.. ေလဆိပ္ကေနထြက္လာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ ့....ကားေလးကလဲ..တရိပ္ရိပ္ေျပးရင္း...ေလယာဥ္ကြင္းၾကီးကုိ ေနာက္မွာခ်န္ထားခဲ့ေတာ့မွပဲ... ဟူး...
ျမန္မာျပည္ကုိ ခုမွပဲေရာက္ေတာ့တယ္လုိ ့... ညီးညဴလုိက္ႏုိင္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။




ရယ္ႏုိင္၊ ျပံဳးႏုိင္ျပီး၊ အစစ၊ အရာရာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ႏုိင္ပါေစဗ်ာ


ရွမ္းကေလး

(ဆက္လက္တင္ျပပါအုန္းမည္)

ဘေလာ့လ္မွာ သီခ်င္းတင္ျခင္း

သီခ်င္းတင္တာက ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။

ဘေလာ့လ္ကုိ ဖြင့္လုိက္တာနဲ ့ အသံျမည္လာတဲ့ သီခ်င္းနဲ ့ Download လုပ္လုိ ့ရေအာင္လုပ္ထားတဲ့ သီခ်င္း
ဆုိျပီးေတာ့ ရွိပါတယ္။

ဘေလာ့ကုိ ဖြင့္လုိက္တာနဲ ့ သီခ်င္းသံျမည္တာကုိ လုိခ်င္ရင္ေတာ့ www.mixpod.com မွာ sing up ျပီး
account တစ္ခုကုိ ဖြင့္လုိက္ပါ။

ျပီးရင္ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဒီဇုိင္းလ္ကုိေရြးပါ။ ျပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြရွာပါ။ သီခ်င္းေတြရျပီးရင္ save (သိမ္း) လုိက္ပါ။
ွသိမ္းျပီးသြားရင္ေတာ့ ခုဏက save ကုိျပန္ႏွိပ္။ အဲဒီမွာ get code ဆုိတာကုိႏွိပ္လုိက္ပါ။ ျပီးရင္ အဲမွာေပၚလာတဲ့
Code ေတြကုိကူးယူ။ (ဘေလာ့ ဖြင့္တာနဲ ့ သီခ်င္းၾကားခ်င္ရင္ေတာ့ Code မကုူးခင္ Setting မွာ Auto Play ကုိ
select လုပ္ထားရပါမယ္။ ျပီးမွ save ကုိသြား get code ကုိေရြးပါ)။

code ေတြကုိ copy ျပီးရင္.. ကုိယ့္ ဘေလာ့ကုိ ျပန္၀င္ပါ။ ၀င္ျပီးရင္ Design ကုိသြား။

အဲမွာ Add a Gadget ကုိႏွိပ္။ ျပီးရင္အဲမွာမွ Html/Java Script ကုိေရြးလုိက္ပါ။ ျပီးရင္ ခုဏက ကူးထားတဲ့
code ကုိ paste ျပီးရင္ save ကုိႏွိပ္လုိက္ရင္ ဘေလာ့ကုိ ဖြင့္လုိက္တာနဲ ့ သီခ်င္းသံကုိ ၾကားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ကဲခုေတာ့ ဒါနဲ ့ပဲ ေက်နပ္ပါဗ်ာ။ download လုပ္တဲ့ဟာက နည္းနည္းေတာ့ရႈပ္တာေပါ့ေနာ္။

အဲဒါကုိေတာ့ ေနာက္မွပဲ တင္ျပပါေတာ့မယ္ဗ်ာ။

အသုံးပါေစဗ်ာ။

ရွမ္းကေလး