ေလးဖက္ေလးတန္

ေလးဖက္ေလးတန္ ထြက္ေပါက္မရွိ
အခန္းလယ္မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္လုိ ့
လက္ခ်ိဳးရည္ကာ
ကုန္ပါေလေတာ့ အခ်ိန္ေတြရာ။

ငါ့အခန္းမွာ စိမ္းညိဳ ့ညိဳ ့နဲ ့
အနံ ့ေတြသာ အေဖာ္ျပဳသာ
နံရံမွာေတာ့ ေရးျခစ္ထားတဲ့
တုတ္ေခ်ာင္းေတြသာ ျပည့္လုိ ့ေနတယ္။

ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း
ၾကည္ႏူးခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ ့ဘ၀
သားနဲ ့သမီး စုံကာညီလုိ ့
ေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္ ေပ်ာ္ဖူးခဲ့တယ္။

ဒီခန္းက်ဥ္းမွာ ေကာင္းကင္မရွိ
ေနကမထိ ေမွာင္ကအတိ
လက္ေကာက္ေတြက သံေခ်းတက္လုိ ့
ေရြ ့လ်ားမရ။

လမ္းေလွ်ာက္တုိင္းလဲ ကေလာက္ကလင္
ထုိင္လုိက္တုိင္းလဲ တခြ်င္ခြ်င္နဲ ့။

အျပစ္မရွိ ဘာမွမသိ
ငါ့လုိေကာင္ကုိ လူမုိက္ေတြကာ
အခန္းထဲထည့္ မေသယုံေကြ်း
ခ်ထားခဲ့တာ ၾကာျပီေပါ့လား။

ႏွစ္ေတြျပည့္ေတာ့ ရက္ေတြထပ္တုိး
ေျပေနေသးတယ္ ရက္ေပါင္း 3650 ရယ္။

လေတြလည္တုိင္း အိမ္ကလာၾကိဳ
သက္ျပင္းခ်ကာ ေစာင့္ေနပါကြာ
3650 ရက္ပါကြာ။

သူတုိ ့ျပန္ေတာ့ ....
ငါလက္ခ်ုိဳးကာ ေတာင္းဆုေတြေခြ်
ေနာင္ဒီခ်ိန္ရယ္ ျမန္ျမန္ေရာက္ဖုိ ့ရယ္။


ေကာင္းကင္ (ဤကဗ်ာ ပုိ ့ေပးေသာ ေကာင္းကင္အား အထူးေက်းဇူးတင္လ်က္၊ ရွမ္းကေလး)