သစ္ပင္၊ သစ္ရြက္ နဲ ့ ေလေျပ

သစ္ပင္

ကြ်န္ေတာ့္ကို သစ္ပင္လို႔ ေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္းက ကြ်န္ေတာ္က ပန္းခ်ီဆဲြတာကို ၀ါသနာပါတယ္။ က်ြန္ေတာ့္ အၾကိဳက္ဆံုးက သစ္ပင္ေတြ ဆဲြရတာကိုပဲ။ ၾကာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ပန္းခ်ီကားေအာက္မွာ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္က ကြ်န္ေတာ္ထိုးေနက်
ဆိုင္း(Sign) အစား ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ရည္းစားအမ်ားၾကီး ထားခဲ့့ဖူးတယ္။ ရည္းစားေတြ အမ်ားၾကီးထဲက ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေၾကာင္း ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူမ မွာ တစ္ဖက္သားကို ဆဲြေဆာင္နိုင္တဲ့ လွပတဲ့ရုပ္ရည္ ကိုယ္လံုးမရွိဘူး။ သာမန္မိန္းကေလးထဲက
တကယ့္သာမန္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္တယ္... တကယ့္ကိုခ်စ္တယ္... သူမရဲ့ ရိုးသားမႈကို ခ်စ္တယ္..
သူမရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူ၊ သူမရဲ့ အားနည္းခ်က္၊ သူမရဲ့ အားငယ္မႈေတြကို ခ်စ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ သူ႔ကိုခ်စ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မထူးျခားတဲ့ သူမက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးလို႔ ထင္မွာစိုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ သူမကို ဖြင့္မေျပာခဲ့့တာပါ။ ခ်စ္ခဲ့ၾကျပီးရင္လည္း ေနာက္ဆံုး ခဲြခြာရမွာစိုးလို႔၊ ခ်စ္ခဲ့ၾကျပီးရင္ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ သူမကို ထိခိုက္ေအာင္ေျပာမွာ ေၾကာက္လို႔၊ တစ္ေန႔ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ပိုင္ဆိုင္ရမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ထားမိျပီး တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔ တဲြခ်င္ေသးလို႔ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ဖြင့္မေျပာေသးတာလည္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ျခားေကာင္မေလးနဲ႔ တဲြေနတာကိုၾကည့္ျပီး သူမ ကြ်န္ေတာ္ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းလို႔ (၃)နွစ္အတူရွိ ေနခဲ့တယ္။ (၃)နွစ္္လံုးလံုး သူမခံစားခဲ့ရတယ္။ ခံစားေနတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ မသိေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ သူမၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ြန္ေတာ္က ပါးနပ္တဲ့ ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ပဲေလ.. တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္႔ေကာင္မေလးနဲ႔
ေက်ာင္းအေဆာင္ေဘးမွာ ခ်ိန္းေတြ႔ျပီး နမ္းေနၾကတာကို သူမနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးမိတယ္။ သူမက ဟန္ေဆာင္ရယ္ရင္း go on ဆိုျပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူမရဲ႔ မို႔ေမာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးဟာ ညတုန္းက ဘယ္ေလာက္ခံစားျပီး ငိုထားရတယ္ ဆိုတာကို သက္ေသျပေနပါတယ္။


ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမို႔ေနတာလည္းဆိုတာကို မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳျပီး မေမးတဲ့အျပင္ သူမကို ေလွာင္ရီေနမိတယ္။
ေက်ာင္းဆင္းလို႔ လူေတြအားလံုးျပန္ၾကေတာ့မွ သူမ စာသင္ခန္းထဲမွာ ခိုးငိုေနတာကို ေဘာလံုးက်င့္ရင္း ပစၥည္းတစ္ခု ေမ့က်န္လို႔ ျပန္လာယူတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ခန္း အျပင္ဖက္မွာ သူမငိုေနတာကို တစ္နာရီနီးနီး ရပ္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာကို သူမ မသိခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ နံပတ္(၄)ေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မေလးက သူမကို မလိုလားမနွစ္ျမိဳ႔ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါက သူတို႔နွစ္ေယာက္
အၾကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၾကတယ္။ သူမရဲ႔သိမ့္ေမြ႔တဲ့ စရုိက္က လူေတြကို ရန္မလုပ္တတ္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးဖက္ကေနျပီး သူမကို ေဟာက္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း သူမကြ်န္ေတာ္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ သူမရဲ႔ မ်က္ရည္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈရင္း ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္းမေလးလက္ကို ဆဲြျပီး စာသင္ခန္းျပင္ ဖက္ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူမက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တဲ့ပံုစံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စရင္းေနာက္ရင္း အရင္လိုပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူမ ဘယ္ေလာက္ ခံစားရမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္နားလည္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ပုိခံစားရတယ္ဆိုတာကို သူမ
မသိခဲ့ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္(၅)ေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မေလးနဲ႔ လမ္းခဲြေတာ့ သူမကိုေခၚျပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္လည္ၾကတယ္။ "ငါ နင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္"ဆိုေတာ့.. အေတာ္ပဲ ငါလည္း နင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္လို႔ သူမက ဆိုတယ္။

"ငါ သူနဲ႔ လမ္းခဲြလိုက္ျပီ"
"ငါ သူ႔ကို အေျဖေပးလိုက္ျပီ"
"သူ"ဆိုတာ ဘယ္သူလည္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလး သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါျပီ။ သန္မာဖ်တ္လတ္ျပီး သြက္လက္သြက္လက္ ခ်စ္စရာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူမကို အသဲအသန္ ပိုးပန္းခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခံစားသြားရတယ္ဆိုတာ သူမ မသိေအာင္ဟန္ေဆာင္ရင္း၊ ၾကားရတာ ၀မ္းသာေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္မႈကို ဆက္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး။ ရင္မွာနာက်င္ေနတာေတြ ရင္၀မွာ တစ္ခုခုနဲ႔ လာဖိထားသလို ခံစားရတယ္။ အသက္႐ွဳ မ၀ေတာ့ဘူး။ တအားေအာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတာ အသံေတြက လည္ေခ်ာင္း၀မွာ ထစ္ဆို႔ေနခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ငိုမိတယ္...ခ်ံဳးပဲြခ် ငိုမိတယ္..... သူမ ခ်ဳံးပဲြခ်ငိုတာကို အၾကိမ္ေပါင္းမနည္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
စာေမးပဲြေတြျပီးလို႔ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မဲ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းထဲမွာ message ေလး တစ္ေစာင္ရွိ ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ ရက္စဲြကိုၾကည့္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့(၁၀)ရက္က ကြ်န္ေတာ္ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုခဲ့တဲ့ ရက္ေလးပါ။ ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမ့ေနခဲ့တာပါ...

"သစ္ရြက္ေလးေၾကြတာ ေလရဲ႔ ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္လား သစ္ပင္က ေနခြင့္ မေပးလို႔လား"


သစ္ရြက္

ေက်ာင္းတုန္းက သစ္ရြက္ေလးေတြ စုေဆာင္းတာကို ၀ါသနာပါခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သစ္ရြက္ေလးေတြဟာ နွစ္ရွည္လၾကာ မွီခိုခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကို ခဲြထြက္ရဲတဲ့ သတၲိရွိလို႔ပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္မနဲ႔ အရမ္းခင္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သမီးရည္းစားလို႔မဟုတ္ဘဲ တကယ့္သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္လို ခင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူပထမ ရည္းစားရေတာ့ ကြ်န္မမွာ မရွိအပ္တဲ့ သ၀န္တိုမႈ၊ ရင္ထဲက နာက်င္မႈေတြ ခံစားခဲ့ရတယ္။ (၂)လေလာက္ေနျပီး သူတို႔ျပတ္သြားေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ
သူမသိေအာင္ ကြ်န္မ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္လအၾကာမွာ သူ ဒုတိယေျမာက္ရည္းစား ရသြားျပန္တယ္။

ကြ်န္မသူ႔ကို ခ်စ္တယ္...
သူလည္း ကြ်န္မကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္မသိတယ္...
ဒါေပမဲ့....သူဘာလို႔ ကြ်န္မကို ဖြင့္မေျပာေသးတာလဲ....
နွစ္ေယာက္စလံုးခ်စ္ေနလ်က္နဲ႔ သူဘာလို႔ မတုန္မလႈပ္လဲ....
သူရည္းစားတစ္ေယာက္ ေျပာင္းတိုင္း ကြ်န္မရင္တစ္ခါနာရတယ္...ခံစားရတယ္....
တစ္ခါခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သံသယျဖစ္မိတယ္။ ကြ်န္မကပဲ သူ႔ကို တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနမိတာလား..
ကြ်န္မကို မခ်စ္ဘူး ဆိုရင္လည္း ဘာလို႔ ကြ်န္မအေပၚ သေဘာေကာင္းေနတာလဲ...
သူသေဘာေကာင္းတာေတြဟာ ရိုးရိုးသူငယ္ခ်င္း ထက္ေတာင္ လြန္ေနျပီ...
လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရတာ ခံစားရလြန္းပါတယ္...
သူရဲ့အၾကိဳက္ေတြ အက်င့္ေတြ ကြ်န္မအေပၚဆက္ဆံမႈေတြ ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္း နားလည္နိုင္ခဲ့ေပမဲ့ မိန္းကေလးကပဲ အရင္စ ဖြင့္ေျပာရမလား ဆိုတာကုိ ကြ်န္မ မခန္႔မွန္းတတ္ခဲ့ဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.... သူဖြင့္ေျပာလာမဲ့ရက္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ကြ်န္မသူ ့ေဘးမွာပဲ ရွိေနခ်င္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုပဲ ဂရုစိုက္ခ်င္တယ္ ခ်စ္ခ်င္တယ္။ ညည သူ႔ဖုန္းသူ႔ message ကို ေမွ်ာ္ေနရသလိုေပါ့။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ မအားတဲ့ၾကားက ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ သူခ်န္ထားတတ္ေသးတယ္ဆိုတာ ကြ်န္မသိေနတယ္ေလ...

ဒီလိုနဲ႔ေစာင့္စားရင္း (၃)နွစ္လံုးလံုး သူ႔ေဘးမွာ ကြ်န္မရွိေနခဲ့တယ္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတာဟာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ လက္လႊတ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ေရာက္ရွိလာမဲ့ ရက္ကို ၾကိဳေတြးျပီး ၾကည္နူးရင္း ဆက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခ်င္တယ္။ ဒီလိုပင္ပန္းျခင္း၊ နာက်င္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ေတြေ၀ျခင္းေတြဟာ (၃)နွစ္လံုးလံုး ကြ်န္မနဲ႔အတူ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစာေမးပဲြ ေျဖဖို႔ နီးလာေတာ့ တျခားအခန္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္မကို အသဲအသန္ပိုးပန္းတယ္။ စစခ်င္းမွာ ကြ်န္မ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ကြ်န္မ နွလံုးသားရဲ႔ ေနရာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို တေျဖးေျဖး စိုးမိုးလာခဲ့တယ္။

ေကာင္ေလးဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေလလိုပါပဲ... ကြ်န္မရဲ႔ နွလံုးသားသစ္ရြက္ကို လႈပ္ခါေအာင္ တိုက္ခိုက္နိုင္စြမ္းတယ္...
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ႔ နွလံုးသားတစ္ေနရာစာ မကေတာ့ပါဘူး ကြ်န္မရဲ႔ နာက်င္ျခင္း၊ ေစာင့္စားျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတဲ့ နွလံုးသား သစ္ရြက္ေလးကို ေလနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မဲ့ေနရာကို ေကာင္ေလး ေခၚေဆာင္သြားနိုင္လိမ့္မယ္လို့ ကြ်န္မယံုၾကည္လိုက္မိတယ္။ သစ္ရြက္ေလး သစ္ပင္္ေပၚက ေၾကြက်သြားခဲ့ပါျပီ။ သစ္ပင္ကေတာ့ျပံဳးေနတယ္ ေနခဲ့ပါလို႔လဲ
မတားခဲ့ပါဘူး။

"သစ္ရြက္ေလးေၾကြတာ ေလရဲ႔ ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္လား သစ္ပင္က ေနခြင့္မေပးလို႔လား"


ေလေျပ

ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္စနိုးနဲ႔ သစ္ရြက္လို႔ေခၚခဲ့တယ္။ သူမက သူခ်စ္တဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ခံစားခ်က္ေတြ ဖံုးကြယ္ရင္း မွီခိုျပီးေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလလုပ္ရေတာ့မယ္။ သစ္ရြက္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ေလလုပ္ရေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူမကို စျပီး သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းေျပာင္းလာျပီး တစ္လအၾကာမွာပါ။
ေသးငယ္တဲ့ သူမရဲ့ ကိုယ္လံုးနဲ႔ ေဘာလံုးကြင္းေဘးမွာ ထိုင္ရင္း မ်က္စိတစ္စံုဟာ ေဘာလံုးက်င့္ေနတဲ့ ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ကို
စူးစိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူမတစ္ေယာက္ထဲပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမအဲဒီေနရာေလးမွာ ထိုင္ျပီး ေငးၾကည့္ေနတတ္တာ အားကစား အခ်ိန္တိုင္းပဲ။ ေကာင္ေလးက တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရယ္ေမာေနရင္
သူမရဲ့မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔... ေကာင္ေလး သူမဖက္ လွည့္လာျပီဆိုရင္ သူမရဲ႔ မ်က္လံုးအိမ္မွာ အျပံဳးစေတြနဲ႔... သူမအဲဒီေကာင္ေလးကို အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္သလိုပဲ၊ သူမကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ရမ ဲ့အလုပ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အက်င့္တစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ထိုင္ေနက်ေနရာေလးမွာ သူမကိုမေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္မႈေတ ြ၀င္ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္လို စိုးရိမ္မႈမ်ဳိးလည္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာမျပတတ္ဘူး။ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ သူမ အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးလည္း
ရွိမေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်တာနဲ႔ သူမရဲ့ စာသင္ခန္းဖက္ကို ေျပးလာခဲ့မိတယ္။ အထဲကိုၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးရဲ႔ ဆူပူသံ၊ သူမရဲ႔ ရွဴိက္သံ ေကာင္ေလးရဲ႔ ထြက္ခြာသံကို ၾကားျမင္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူမဟာ အရင္ကလိုပဲ ေဘာလံုးကြင္းေဘးမွာ ေကာင္ေလးကို ေငးေနျပန္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ သ႔ူေဘးကို ေလ်ာက္သြားျပီး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ စာရြက္တစ္ရြက္ ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူမက အံၾသတဲ့ပံုစံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ျပံဳးျပီး စာရြက္ကို ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စာရြက္ေခါက္ေလးကို ကိုင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္နား သူမေရာက္လာတယ္။

"သစ္ရြက္ရဲ႕စိတ္ဟာ ေလးနက္ခိုင္ျမဲလြန္းတယ္။ ေလတိုက္တိုင္း မပါနိုင္ဘူး"
"သစ္ရြက္ရဲ႔ စိတ္ဟာ ေလးနက္ခိုင္ျမဲတာ မဟုတ္ဘူး ... သစ္ရြက္က သစ္ပင္ကို
မခဲြနိုင္တာပါ"
အဲဒီလို သူမနဲ႔ စာအေပးအယူလုပ္ျပီး ေနာက္ပိုင္း သူမတစ္ျဖည္းျဖည္း ကြ်န္ေတာ္ကို စကား ျပန္ေျပာလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကို လက္ခံတတ္လာတယ္။ ဖုန္းေခၚရင္လည္း ျပန္ေျပာတတ္လာတယ္။ သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်စ္နိုင္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္လာနိုင္တဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဇဲြလံုလရွိခဲ့တယ္။

သူမနဲ႔ သိခဲ့တဲ့ (၄)လအတြင္း ကြ်န္ေတာ္႔ခ်စ္ေၾကာင္းေတြ ဖြင့္ေျပာခဲ့တာ အၾကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ေျပာတိုင္း သူမ စကားလွမ္းေၾကာင္း လဲႊပစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္မလႊတ္ေသးပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ ္သူမကို အရမ္းခ်စ္ေနမိျပီေလ.. ခ်စ္မိရင္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတယ္.. သူမရဲ့ အခ်စ္ကို ရေအာင္ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္မိတယ္။ သူမ မခ်စ္မွန္း သိလွ်က္နဲ႔ သူမအေျဖေပးလာမဲ့ ရက္ကို ေစာင့္စားရင္း ကြ်န္ေတာ္သူ႔ေဘးမွာ
ရွိေနခဲ့တယ္။

"ဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္...ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာေတြ ၾကားလား.. ဘာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို
စကားျပန္မေျပာတာလဲ.. ေမးတာလဲ ေျဖအုန္းေလ"

"ကြ်န္မ ေခါင္းျငိမ့္ေနတယ္"
"ဟင္"
ကြ်န္ေတာ္နား ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ... "ကြ်န္မေခါင္းျငိမ့္ေနပါတယ္" သူမ ျပန္ေအာ္ပါတယ္...
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ အေပၚအကၤ်ီကို ေကာက္စြပ္ျပီး သူမအိမ္ဖက္ ဆိုင္ကယ္ အျပင္း ေမာင္းထြက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႔ဘဲလ္ကို နိုက္လိုက္ျပီး သူမ ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူမကို တင္းတင္းေလး
ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။

"သစ္ရြက္ေလးေၾကြတာ ေလရဲ့ ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္လား သစ္ပင္က ေနခြင့္မေပးလို႔လား"


ရွမ္းကေလး (ဤစာပုိ ့ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းအား အထူးေက်းဇူးတင္လ်က္)