ခရီးသြားအေတြ ့အၾကံဳ

ရန္ကုန္ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္မွာ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ေလဆိပ္ရဲ႕ဧည့္ခန္းမထဲမွာ မႏၲေလးကိုသြား
မယ့္ ေလယာဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ဧည့္ခန္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေပါင္းစုံက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဧည့္ခန္းထဲမွာရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းကို ဆက္တဲ့ အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္း တစ္ခု ရွိတယ္။

အဲဒီ့တယ္လီဖုန္းက တယ္လီဖုန္းဆက္ခ မေပးရပါဘူး။ အဲ့ဒီ တယ္လီဖုန္းကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆက္ေန
တယ္။ သူ႔ေနာက္မွာလည္း တယ္လီဖုန္း ဆက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့သူ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ေကာင္မေလး
ကလည္း တယ္လီဖုန္း ဆက္ေနတာ ၿပီးကို မၿပီးႏိုင္ဘူး။ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ ၾကာမွ ေနာက္တစ္ေယာက္ အလွည့္
ေရာက္ေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ တစ္ေယာက္ကလည္းဖုန္းေျပာလိုက္တာ အၾကာႀကီးပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပုံ
ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဖုန္းေျပာေနတဲ့လူေတြကိုၾကည့္ၿပီး “အားနာမႈ မရွိလိုက္ၾကတာ”လို႔ ခံစားရတယ္။

သည္လိုနဲ႔ မႏၲေလးကို သြားမယ့္ ေလယာဥ္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကို တက္ဖို႔“စပီကာ”က ေၾကညာပါ
တယ္။ မႏၲေလးကို သြားမယ့္ ခရီးသည္ေတြ အားလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကို သြားဖို႔
ဘတ္(စ္)ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။အဲ့ဒီကားနဲ႔ ေလယာဥ္ဆီကို ေလယာဥ္စီး ခရီးသည္ေတြ သယ္ေဆာင္မွာ
ျဖစ္တယ္။ လူေတြဟာဘတ္(စ္)ကားေပၚကို အလုအယက္ပဲ တိုးေ၀ွ႔တက္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေအးေအး
ေဆးေဆးပါပဲ။ တိုးေ၀ွ႔ တက္တဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႔ေလယာဥ္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံရဲ႕ ေနာက္နားအေပါက္ကကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရ
တယ္။ သည္လိုပါပဲ… ေလယာဥ္ေပၚကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီး တက္လိိုက္တယ္။ကိုယ့္ထိုင္ခုံနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား
တိုးေ၀ွ႔တက္ခဲ့မွန္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မစဥ္းစားမိဘူး။ တိုးတာ၊ေ၀ွ႔တာ၊ တြန္းတာ၊ တိုက္တာ အက်င့္ပါေနလို႔႔ပဲ ျဖစ္မယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ထိုင္ခုံမွာ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ လာထိုင္တယ္။ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့သူပါ။
သူဟာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပဲ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနတယ္။ ေလယာဥ္ တက္ၿပီးလို႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကလက္တြန္းလွည္းေလးေတြကို တြန္းၿပီး အစားအေသာက္ လာေကၽြးပါတယ္။ အပူလား။
အေအးလား။ ႀကိဳက္ရာ သုံးေဆာင္လို႔ ရတယ္။ ေဖာ့ဘူးေလးနဲ႔ အသားညႇပ္ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံးစီလိုက္ၿပီး ေ၀တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ထိုင္ခုံက အတြင္းဘက္မွာပါ။ အစားအေသာက္ လာၿပီးေပးတဲ့ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက တစ္တန္းၿပီး
တစ္တန္း၊ တစ္ခုံၿပီးတစ္ခုံ စနစ္တက် ေပးေ၀ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခုံနားလည္း ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီ
တစ္ခြက္ကိုလွမ္းယူလိုက္တယ္။ အသားညႇပ္ေဖာ့ဘူး တစ္ဘူးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။

တကယ္ေတာ့အဲ့ဒီႏိုင္ငံျခားသားက လူသြားလမ္းရဲ႕ေဘးမွာ ေနရာယူထားသူ။ သူက အရင္ ယူရမွာ။ကၽြန္ေတာ္က
အတြင္းဖက္က ခုံမွာ ထိုင္တဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွ ယူရမွာ။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္က အရင္ လက္ကိုလွမ္းလိုက္
တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားကစကားတစ္ခြန္း ေျပာတယ္။

“After you”

အဲ့ဒီစကားကို ၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ အစာစားရင္းကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။

“After you” တဲ့။

After ဆိုတာ… ၿပီးေနာက္။

you ဆိုတာ… သင္၊ မင္း၊ နင္၊ ရွင္။

သည္ေတာ့… “After you” ဆိုတာ “မင္းၿပီးမွ”လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။ “မင္းကိုဦးစားေပး”ပါတယ္။ “မင္း အရင္လုပ္”ပါ။
ဒီလို သေဘာေဆာင္တဲ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ေပၚစကားတစ္ခုပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္းနဲ႔ ရွက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ “After me” သမားပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မီးရထားလက္မွတ္ တန္းစီရင္လည္း ငါရဖို႔…။

ဘတ္(စ္)ကားစီးရင္လည္း ငါအရင္တက္ဖို႔။ ငါ အရင္ေနရာရဖို႔။

ကားေမာင္းရင္လည္း လမ္းဆုံမွာ ငါ အရင္ကူးဖုိ႔။ ငါ အရင္ျဖတ္ဖို႔။

လမ္းကူးရင္လည္း ငါ အရင္ ဟိုဘက္ေရာက္ဖို႔…။

အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္လည္း ငါ အလုပ္အရင္ရဖို႔…။

ငါအဆင္ေျပဖို႔…။

“After me”….

“After me”….

“After me”….

ငါၿပီးမွ မင္း…။ ငါအရင္…။ ငါ့ကို ဦးစားေပး။

ေတြးရင္း ေတြးရင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရွက္လာမိတယ္။

သည္အေၾကာင္းကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမကို ေျပာျပမိတယ္။ အေမ ေျပာတဲ့စကားဟာမွတ္သားေလာက္
ပါတယ္။

“After you ဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ပဲ။ အိမ္မွာ ထမင္းဟင္းကို အေမကခ်က္တယ္။ အေမခ်က္ထားတဲ့
ထမင္း၊ ဟင္းကို အေမ အရင္မစားဘူး။ သားသမီးေတြကိုအရင္ေကၽြးတယ္။ “After you” ေပါ့ကြယ္။ ဒီလုိပဲ… မင္း
အေဖဟာလည္း သူရွာလို႔ရတဲ့ေငြေၾကးကို သူအရင္မသုံးဘူး။ သားသမီးေတြ ကို အရင္ေပးတယ္။ အရင္ေကၽြးတယ္။
“After you” ေပါ့ကြယ္။

မင္းဟာလည္း မင္းညီေတြ၊ ညီမေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ “After you” လုပ္ရမွာပဲ။ ဒီလိုပဲ မင္းဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ဆို
ေတာ့တပည့္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ တပည့္ေတြကို “After you” လုပ္ရမယ္။ “After you” ဆိုတာဦးစားေပးျခင္းသေဘာအ
ျပင္ စာနာျခင္း၊ နားလည္ေပးျခင္းေတြ ပါေနတယ္။ ေမတၱာတရားေတြပါေနတယ္။ အတၱနည္းျခင္း သေဘာေတြပါ၀င
္ေနတယ္။

အေဖက ၀င္ေျပာတယ္။

“After me” ဆိုတာအမ်ားအားျဖင့္ လူငယ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ကေလးေတြမွာျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ “After me”
ဆိုတဲ့ စိတ္ရွိေနတဲ့သူဟာ လူႀကီး မျဖစ္ေသးဘူး။ စိတ္အရြယ္မေရာက္ျခင္းရဲ႕ အမွတ္သေကၤတဟာ “After me” ပဲ။
“ အသက္ေတြ ႀကီးေလေလတပ္မက္မႈေတြ နည္းေလေလ” ျဖစ္ရမွာ။

“အသက္ေတြ ႀကီးေလေလ တပ္မက္မႈေတြ မ်ားေလေလ” ဆိုရင္ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ “After
me” ပဲ။ “After me” ဆိုတာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱေတြ ရင္ထဲမွာအမ်ားႀကီးရွိေနျခင္းကို ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း
ပဲ။ “After me” သမားဟာာ မိဘဆိုရင္လည္းမိဘ မပီသတဲ့သူေပါ့။ ဆရာဆိုရင္လည္း ဆရာမပီသတဲ့သူေပါ့။ သူ
ငယ္ခ်င္းဆိုရင္လည္းသူငယ္ခ်င္း မပီသတဲ့သူေပါ့။ မိတ္ေဆြဆိုရင္လည္း မိတ္ေဆြ မပီသတဲ့သူေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လူႀကီး
လူေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ရင္ “After me” ကိုေလွ်ာ့။ “After you” ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့ သားရယ္”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ “After me” သမားေတြနည္းလာၿပီး “After you”သမားေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ အရမ္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲေနာ္။

သူကလည္း ကိုယ့္အေပၚ “After you”။

ကိုယ္ကလည္း သူ႔အေပၚ “After you”။

မိဘကလည္း သားသမီးအေပၚ “After you”

သားသမီးကလည္း မိဘအေပၚ “After you”

လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္ေတြအေပၚ “After you”

လူငယ္ေတြကလည္း လူႀကီးေတြအေပၚ “After you”

ဆရာကလည္း တပည့္အေပၚ “After you”

တပည့္ကလည္း ဆရာ့အေပၚ “After you”

အျပန္အလွန္ “After you” ဆိုတဲ့ ၀န္းက်င္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ထူေထာင္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။



* ဦးေကာမလ*

သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ

B.A (Buddhism)

M.A (University of Kelaniya)
*
မကုဋာရာမ ျမန္မာေက်ာင္း
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕
သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။*